Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους μαθητές µου (λέει ο Δάσκαλος), στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου

«Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη, αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.
Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21, αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολύ για να καταλήξω, αν αξίζει να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.
Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα, τι να λένε σε σένα; Σε σένα που ßιάζεσαι να φύγεις, να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο…

Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ, ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σ’ αυτό το σχολείο και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω γι’ αλλού,
σε σένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, θα σου µιλήσω σταράτα, για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου:

Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις, οι µαθητές που δίδαξα φέτος, στη συντριπτική τους πλειονότητα µε σεßάστηκαν, αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.
Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές δε µε σεßάστηκαν, µε προσέßαλαν κατ’ επανάληψη. Με έργα, µε λόγια, µε ύßρεις. Δείχνοντας ένα χαρακτήρα κι ένα ήθος που µε σόκαρε, που µ’ έßαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.

Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει πως κάτι σάπιο υπάρχει σ’ αυτό το σχολείο, πως, εκτός του γνωστικού ελλείµµατος, το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά και στο ηθικοπλαστικό του έργο, στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.
Και η ευθύνη γι’ αυτή την αποτυχία είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας: των δασκάλων σας και των γονιών σας.

Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε πως, χωρίς αρχές, η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση, πως, χωρίς όνειρα και στόχους, θα χρειαστείτε υποκατάστατα, θα καταφύγετε πιθανόν σ’ επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όµως θέλετε µια συµßουλή από ένα δάσκαλο, σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν, για να καταλάßει τότε, πως η µόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που έλειπε απ’ την προσωπική του θήκη. Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο κι έµαθε πέντε κολλυβογράμματα, για να µας πει την ιστορία του ßίου του, το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.

Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη ν’ ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε, το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας, τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από το µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Αρßανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς, αλλά είχε αυτό που από τα’ αλßανικά µάθαµε σαν «µπέσα». Ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.
Αυτό θα ‘θελα να έχετε κι εσείς: Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα. Ν’ αναλαµßάνετε τις ευθύνες σας, ν’ απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον, να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του, ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου, του Νικηταρά.

Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του κι έπειτα φυλακίστηκε, για να χαθεί σ’ ένα στενοσόκακο του Πειραιά, σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι εγκαταλειµµένος απ’ όλους. Δε ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα. Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν ν’ απαιτήσει από την κυßέρνηση µια πλούσια σύνταξη, απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείßει πολύ καλά, λέγοντας ψέµατα, για να µην προσßάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά. Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα. Μπορείτε ν’ ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας. Να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα για σας και για το µέλλον της".

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Sappho, Hymenaon



How could someone find the words to talk about music... Music is beyond imagination and yet always bound to be hindered or limited by it. Actually, it is a mistake to believe that we express ourselves through music; it is music that seeks means of expression through us, even though we tend to believe the opposite.
We are but agents; agents of musics spirit. Music is not a mere form of entertainment. It is knowledge. It is the condition in which we can actually have the SANCTUM SANCTORIUM, to our personal sanctuary. It is a lifetimes struggle for self-integration.
How can we speak of music? One can only feel it, sliding inside ones ears, chest, thoughts and mind, untold, inexpressible.
Music always finds the way to slip through the hands of time, thus making us even a few instants, eternal

Ioannis Papadakis
AVATON

HYMENAON
This fragment constitutes a celebrated dialogic couplet that belongs to the category epithalamia.
By the term epithalamia we generally refer to all wedding songs that stretch back to the ancient years as well as all kinds of poetry or verse that were inspired by the sacrament of matrimony.
In this couplet, the bride-to-be directly converses with the personification of her virginal life, representing the carefree period of the girls childhood that she now has to leave, behind once and for all, since by marrying she is bound to become a woman and from that point on she follows a path with no return to her life as a maiden or a girl
Her fear and anxiety of the unknown and the inevitable are obvious. Both the personification of Virginity that seems to abandon the girl and not the other way round as actually happens in real life, are most impressive.
Apart from the element of ingenuity or originality, the couplet also contains several remnants and influence from long-standing wedding customs that seem to have played a significant role in the form of the fragment in question

Source: http://www.youtube.com/watch?v=Y8dnohGtwi4

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Σκαρώνοντας βιντεο-κλιπάκια

Το Υπουργείο Παιδείας οργανώνει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα:το "100 χρόνια μετά". Όταν το διάβασα, σκέφτηκα κυνικά, αυτό αποκλείεται να γίνει στα ελληνικά σχολεία:

"100 χρόνια μετά, ανακαλύπτουμε ξανά το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Νίκου Γκάτσου, του Στρατή Τσίρκα και του Οδυσσέα Ελύτη.

Όσο πλησιάζει η άνοιξη και οι μέρες για τις διακοπές του Πάσχα, όσο εντείνονται οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις, έχουμε ανάγκη από πράγματα που μας κάνουν δημιουργικούς.

Το σχολείο είναι σημείο συνάντησης, χώρος συναναστροφής, μια ευκαιρία να αναπτύξουμε όσα πρέπει αλλά και όσα αγαπάμε και μας αρέσουν.

Τώρα υπάρχει αυτή η ευκαιρία. Μια ευκαιρία για μια μεγάλη, συμμετοχική δράση όλων των σχολείων και όλων των μαθητών.
"

Τελικά λίγο με την παρότρυνση της διευθύντριας του σχολείου μας στο 4ο Αχαρνών, λίγο με την έμπνευση που μου έδωσαν οι φωτογραφίες των μαθητών μου, λέω, δεν δοκιμάζω να τα βάλω όλα σε ένα βιντεάκι;

Και ιδού το πρώτο μου βιντεάκι, με όλες τις ατέλειές του, με κάνει να νιώθω ότι μπορούμε να προστατέψουμε, να αγκαλιάσουμε και να αναδείξουμε όλα όσα αγαπάμε και μας αρέσουν: