Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Το σκυθρωπό έθνος;



Το σκυθρωπό έθνος.



Κάποιοι φίλοι μου λένε μην τα παραλές. Σήμερα τα παιδιά έχουν τα κινητά τους την τεχνολογία, το ίντερνετ. Εσύ τα είχες; Αρα ζούνε καλύτερα....
Λάθος. Η σύγκριση δεν είναι τεχνολογική. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν έχει σχέση με την ψυχοσύνθεση και την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση...
Δεν έχει σχέση με την αγάπη και την ελπίδα...
Κινητά και ίντερνετ απολαμβάνουν ακόμα και οι λαθρομετανάστες που ζουν 30-30 σε τρώγλες βρώμας.... Γιατί δεν αυτοκτονούν; Γιατί ελπίζουν σε κάτι καλύτερο...

Η εικοσάχρονη κοπέλα που αυτοκτόνησε προχθές πέφτοντας από τον 6ο όροφο είχε κινητό και ίντερνετ αλλά πήδηξε στο κενό.... γιατί δεν είχε την αγάπη και την ελπίδα.

Αυτό που πρέπει να ξαναβρούμε.
Και να το περάσουμε στα παιδιά μας.



Πηγή
http://koukfamily.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7473.html

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Μια άλλη ματιά στην κατάθλιψη.


Λέγεται ότι τα αντικαταθλιπτικά είναι από τα φάρμακα που έχουν μεγάλη ζήτηση στη χώρα μας. Οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί. Σίγουρα η κρίση δημιουργεί ένα περιβάλλον που ευνοεί τις ψυχικές νόσους. Από την άλλη όμως υπάρχει μεγάλη σύγχυση, προκατάληψη και ενοχή σχετικά με αυτή την ασθένεια. Το θέμα είναι ότι η κατάθλιψη είναι κάτι που αντιμετωπίζεται. Άλλοι θεραπεύονται σε μήνες και άλλοι σε χρόνια. Χρειάζεται να γίνει η σωστή διάγνωση και ο ασθενής να δεχτεί τη σωστή βοήθεια, ανάλογα με την κατάστασή του. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Άλλοι μπορεί να το ξεπεράσουν με ψυχοθεραπεία κι άλλοι μπορεί να χρειαστούν φαρμακευτική αγωγή. Υπάρχουν κι εναλλακτικές θεραπείες, όπως η ομοιοπαθητική. Στην ανάρρωση μεγάλο ρόλο παίζουν οι φίλοι και η οικογένεια. Με τη στάση τους μπορούν να συμβάλλουν στην ανάρρωση του καταθλιπτικού, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις αυτός που πάσχει δεν είναι σε θέση να φροντίσει ο ίδιος τον εαυτό του κι αισθάνεται μεγάλη ανασφάλεια. Η κατάθλιψη δεν είναι δείγμα αδυναμίας του χαρακτήρα ενός ατόμου. Κατάθλιψη μπορεί να πάθει ο οποιοσδήποτε, ακόμα όσοι θεωρούνται πετυχημένοι στη ζωή.
Στην παρακάτω ιστορία η Christine Stapleton από τις ΗΠΑ περιγράφει τη δική της εμπειρία. Επτά χρόνια αφότου έκοψε το αλκοόλ με επιτυχία, δοκιμάστηκε από την κατάθλιψη. Η φάση της κατάθλιψης ήταν πιο δύσκολη και από αυτή του αλκοολισμού, ίσως γιατί η προκατάληψη σχετικά με τις ψυχικές νόσους και τη θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή είναι πολύ μεγαλύτερη. Τώρα βλέπει τη ζωή της με άλλα μάτια.
Σήμερα η κρίση μάς δοκιμάζει όλους, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Ένα από τα καλύτερα αντίδοτα για όλες τις δοκιμασίες που περνάμε και θα περάσουμε είναι να δούμε τα καλά που έχουμε ως άτομα και ως χώρα και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον.
Παιδιά, ας μην το βάλουμε κάτω. Μιλάω από προσωπική πείρα.

 


Fourteen years ago today I took my last drink. I’m not sure exactly what it was because much of that night remains a blur – in and out of a blackout. I remember going to a party where there were massive martini glasses on each table filled with goldfish. I was determined to SAVE THE GOLDFISH! when the clean-up crew started flushing them down the toilet. Ah, the joys of being the last one at the party.
I have a few other snippets of drunken debauchery from that night but I clearly remember waking up and my neighbor coming over and asking if I was okay because my front door was wide open when he went out to get his paper that morning and some of my clothes — the kind of clothing that neighbors usually aren’t privy to seeing — were strewn about my front yard.
I stumbled into a 12-Step meeting later that day, sat in the back and realized I was in the right place — even though I thought it was insane that these people could be laughing at stories like mine from the night before! How dare they take this so lightly! Can’t they see how much pain I am in? What is wrong with these people?
I kept going to those meetings and I got better. My life did not get better. I still got divorced and watched both my parents die of cancer in the first few years of sobriety. But my ability to deal with life got much, much better. Diagnosing myself with alcoholism wasn’t tough. I mean, let’s face it, people who aren’t alcoholics don’t spend years fretting about whether they really are alcoholics.
They don’t put the recycle bin out in the middle of the night so the neighbors don’t see all the bottles. They don’t freak out when the wine runs out at a dinner party. They don’t have friends telling them to lay off the bottle. In fact, at the end they usually don’t have friends at all. If they have anyone left in their lives, it’s pissed off family members.
Diagnosing alcoholism is fairly easy. A lot of people hope for the day when a blood test or DNA analysis confirms their alcoholism. Give me a break. If you are in such denial that you need a blood test to confirm what everyone is telling you — that you have a “drinking problem” — there is a pretty good chance YOU ARE AN ALCOHOLIC. If you still are not convinced, try some controlled drinking: Only one beer at a barbecue or one glass of wine after work. Just one. See how long that lasts.
Once I finally accepted my alcoholism and stopped fighting it, I was able to control it. However, diagnosing and accepting my depression was much, much more difficult. Seven years into my sobriety I began to feel worn down. I was weary. I didn’t want to eat. I didn’t want to work. I didn’t want to talk to anyone. I got to a point where I didn’t want to live.
  If you want to continue, click here:
http://blogs.psychcentral.com/depression/2012/08/how-my-alcoholism-revealed-my-depression/#more-3644

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Looking at the abyss - Κοιτώντας την άβυσσο


" I doubt that such pain [the kind that compels us to descend to our ultimate depths] make us "better", but I know it makes us more profound.... from such abysses, from such severe sickness, one returns newborn, having shed one's skin".  
Nietzsche



Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Ο Τάσος Λειβαδίτης στη Δραπετσώνα;



Τελευταία, μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι με το Μπιθικώτση, η Δραπετσώνα. Το θυμάμαι από μικρή, κλασικό τραγούδι. Τώρα μόνο πρόσεξα τα λόγια. Μπήκα στο youtube. Ο χρήστης που το ανέβασε αναφέρει ότι η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη και οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη. Για δες, έκπληξη! Η μουσική έχει κάτι το βαρύ, ο αργός ρυθμός του ζεϊμπέκικου όμως σε συμπαρασύρει σε μια βακχική μέθεξη και ψυχική ανάταση και ταιριάζει απόλυτα με το νόημα των στίχων που κορυφώνονται στο τελευταίο δίστιχο: 

"Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί"

Τρομαχτικά επίκαιρο αλλά και θεραπευτικά αισιόδοξο: όταν η απελπισία πάει να βάλει πλώρη στην καρδιά, πατάω το κουμπί κι οι νότες και τα λόγια ξεχύνονται στον αέρα και ξορκίζουν τα σκοτάδια του κόσμου και της ψυχής. 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Πέτρος Γαϊτάνος, Γιάννης Πάριος

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί