“Χωρίς να θέλουμε να υποστηρίξουμε τη Γερμανία, νομίζουμε ότι δεν αποτελεί τον αληθινό «τρομοκράτη» της Ελλάδας ή της Ευρώπης. Ο λόγος είναι πως, πίσω από την «τευτονική» πολιτική, τις τράπεζες και τη γερμανική οικονομία, κρύβεται ο «μεγάλος αδελφός» - το Καρτέλ. Δεν υπάρχει γερμανική οικονομία, ούτε γερμανικές τράπεζες - όλα, μα όλα, είναι «ξένων συμφερόντων». Ελάχιστοι είναι οι φορείς εξουσίας, οι οποίοι διοικούνται από «Γερμανούς».
Για παράδειγμα, στο Βερολίνο ακόμη και η τέχνη (θέατρα, μουσική, ορχήστρες κλπ) ευρίσκονται, ανήκουν δηλαδή, σε «ξένα» χέρια. Εμφανίζοντας την Γερμανία σαν «εχθρό» και «τρομοκράτη», κρύβουμε τον πραγματικό μας αντίπαλο – το Καρτέλ. Η μοναδική δυνατότητα να αντισταθούμε απέναντι στην οικονομική εξουσία των πολυεθνικών και του τοκογλυφικού κεφαλαίου, των «αγορών» ευρύτερα, είναι η Πολιτική. Όσο περισσότερο όμως οι πολιτικοί μας «ηγέτες» παραμένουν υπηρέτες, άβουλοι «μισθοφόροι» καλύτερα των «αγορών», τόσο πιο ορατός γίνεται ο ολοκληρωτικός θάνατος του κοινωνικού κράτους και της ατομικής ή συλλογικής ελευθερίας”.
Είναι μάλλον εμφανές, με κριτήριο την παραπάνω αναφορά και όχι μόνο ότι, όλες οι προσπάθειες και οι θυσίες εκατομμυρίων Πολιτών, οι οποίοι αγωνίσθηκαν «σθεναρά» για πολλές δεκαετίες, με στόχο την οικοδόμηση του ελεύθερου, κοινωνικού και δημοκρατικού κράτους της προηγμένης δύσης, κινδυνεύουν σήμερα να χαθούν ολοσχερώς. Η Πολιτική φαίνεται να έχει χάσει εντελώς την «πρωτοκαθεδρία», οι Πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα αυτών που διαδραματίζονται, αφού παραμένουν ουσιαστικά απαθείς, ενώ το Καρτέλ ισχυροποιείται διαρκώς - μέσα από τις συχνότερες, πολύ πιο καταστροφικές κάθε φορά οικονομικές κρίσεις που προκαλεί.
Εν τούτοις, έχοντας την άποψη ότι, η εξέλιξη δεν είναι ποτέ γραμμική, ενώ ακόμη και οι πλέον σωστά οργανωμένες συνωμοσίες σπάνια επιτυγχάνουν το στόχο τους, θεωρούμε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει – με την ελπίδα της «αλλαγής πορείας», έστω την τελευταία στιγμή, να παραμένει αμετακίνητη στη θέση της. Η ανοχή έχει τα όρια της, η αδιαμαρτύρητη υποταγή στους κυρίαρχους του σύμπαντος επίσης, ενώ δεν είναι δυνατόν να έχουν αδρανοποιηθεί εντελώς, να έχουν εξουδετερωθεί καλύτερα όλοι οι υγιείς, ανθρώπινοι «μηχανισμοί» αντίδρασης, αντίστασης και αυτοπροστασίας.
Ανάλυση
Η σταθερότητα του δολαρίου, καθώς επίσης της τεράστιας αγοράς ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου, οφείλεται σε έναν μεγάλο αριθμό παραγόντων – ένας εκ των οποίων, ο σημαντικότερος ίσως, είναι η κατάσταση της Ευρώπης. Αν και δεν πρέπει κανείς να υποτιμήσει τα σοβαρότατα προβλήματα της γηραιάς ηπείρου, δεν μπορεί να μην απορεί με τη σχεδόν μονόπλευρη επιμονή των οικονομικών και λοιπών ΜΜΕ, να επικεντρώνονται συνεχώς στην κρίση χρέους και δανεισμού της Ευρώπης – ειδικά σε αυτήν της Ελλάδας.
Θα χρεοκοπήσει τελικά η Ελλάδα, θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη με τη θέληση της ή θα αποβληθεί από τους εταίρους της; Θα διαδεχθεί ο κομμουνισμός την αστική δημοκρατία ή μήπως θα οδηγηθεί η Ευρώπη σε εμφυλίους πολέμους και σε αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις; Θα επεκταθεί η κρίση δημοσίου χρέους στην Ισπανία, στην Ιταλία και στη Γαλλία; Το ενδεχόμενο αυτό θα σημάνει το τέλος της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος;
Θα συμφωνήσει η Γερμανία στην έκδοση Ευρωομολόγων ή μήπως θα εγκαταλείψει πρώτη το ευρώ, υιοθετώντας το μάρκο; Είναιδυνατόν να αποφύγει η Ιταλία την υιοθέτηση του εθνικού της νομίσματος, όταν το επιτόκιο δανεισμού της ξεπεράσει το 7%, αφού δεν είναι εφικτή, λόγω μεγέθους, η υπαγωγή της στο μηχανισμό στήριξης; Υπάρχει περίπτωση να δημιουργηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης ή μήπως πρόκειται για μία ουτοπική επιθυμία, η οποία πολύ σύντομα δεν θα γίνεται πιστευτή από κανέναν;
Τα παραπάνω δραματικά ερωτήματα, καθώς επίσης οι επιθετικές παρεμβάσεις των εταιρειών αξιολόγησης, σε συνδυασμό με τις συνεχείς επεμβάσεις του ΔΝΤ, στρέφουν την προσοχή όλων μακριά από την κατάσταση των Η.Π.Α. – η οποία είναι πιθανότατα πολύ χειρότερη, από αυτήν της Ευρώπης.
Ειδικότερα, η απόλυτη αδυναμία «ρύθμισης» των χρηματοπιστωτικών αγορών, οι οποίες «εκβάλλουν» στην οικονομία-καζίνο της Wall Street, η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης αφενός μεν να διασώσει τις χρεοκοπημένες τράπεζες,αφετέρου να τους εξασφαλίσει τη συνέχεια των εγκληματικών δραστηριοτήτων τους, καθώς επίσης η πολιτική μηδενικών επιτοκίων και ποσοτικών διευκολύνσεων της Fed (QE1, QE2 κλπ.), θέτουν σε πολύ μεγάλο κίνδυνο τόσο το οικονομικό μέλλον της υπερδύναμης, όσο και το νόμισμα της.
Είναι απλά αδύνατον να πλημμυρίζει κανείς κάθε χρόνο τις αγορές με νέα ομόλογα ύψους 1,5 τρις $, όσο δηλαδή είναι επίσημα το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού των Η.Π.Α., διατηρώντας ταυτόχρονα το επιτόκιο τους κάτω από τον πληθωρισμό και το ρυθμό ανάπτυξης. Οποιοσδήποτε επενδύει σε ομόλογα, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, αγοράζει έναν τίτλο, ο οποίος χάνει συνεχώς σε αγοραστική αξία – με αποτέλεσμα, αργά ή γρήγορα, την κατάρρευση των αγορών ομολόγων των Η.Π.Α.
Σε αντίθεση τώρα με τα αμερικανικά ΜΜΕ, τα οποία επιμένουν να στρέφουν την προσοχή όλων στην Ευρώπη, τα κράτη και οι ιδιώτες διεθνείς επενδυτές, οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους αξιόγραφα σε δολάρια, παρακολουθούν με αγωνία τα συνεχώς διευρυμένα «δίδυμα ελλείμματα» του προϋπολογισμού, καθώς επίσης του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της υπερδύναμης - τα οποία ουσιαστικά προαναγγέλλουν τη θορυβώδη κατάρρευση της (άρθρο μας).
Παράλληλα, φαίνεται ότι κοιτάζουν εξαιρετικά ανήσυχοι τα χωρίς καμία εγγύηση στοιχήματα (ανοιχτές πωλήσεις κλπ.) που συνάπτονται καθημερινά στο μεγαλύτερο καζίνο του κόσμου, στη Wall Street, καθώς επίσης τα «παρακμιακά» σχέδια πολέμου σε διάφορες περιοχές του πλανήτη - με πιθανότερο το παρακάτω συμπέρασμα: «Πρέπει να προσπαθήσω όσο πιο προσεκτικά γίνεται να φύγω κατά το δυνατόν σώος από εδώ – να πουλήσω δηλαδή ομόλογα και δολάρια, χωρίς να με καταλάβει κανένας».
Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Σε αντίθεση με την Ιαπωνία, η οποία έχει μεν το υψηλότερο δημόσιο χρέος στον πλανήτη (230% του ΑΕΠ), αλλά το χρηματοδοτεί εσωτερικά, το μεγαλύτερο μέρος των εκδόσεων ομολόγων εκ μέρους των Η.Π.Α. διατίθεται σε διεθνείς επενδυτές – κυρίως στην Κίνα, στην Ιαπωνία και στις χώρες του OPEC (Πίνακας Ι).
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ξένοι πιστωτές των Η.Π.Α., σε ποσοστά επί του συνόλου
Χώρες
|
Κίνα
|
Ιαπωνία
|
Μ. Βρετανία
|
Λοιποί
|
|
|
|
|
|
Η.Π.Α.
|
26,7%
|
20,3%
|
7,7%
|
54,7%
|
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών των Η.Π.Α. – Ιούλιος 2011
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Ουσιαστικά λοιπόν, η οικονομία της υπερδύναμης ευρίσκεται σε ξένα χέρια, γεγονός που σημαίνει ότι, οι Η.Π.Α. είναι εκτεθειμένες σε πολύ μεγάλους κινδύνους - του οποίους προσπαθούν να «ελέγξουν», κυρίως με τη συνεχή αύξηση της πολεμικής τους ισχύος.
Εάν όμως, για παράδειγμα, η Κίνα αποφάσιζε να επιτεθεί οικονομικά στις Η.Π.Α., διαθέτοντας μαζικά στην αγορά τα ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου που έχει στην κατοχή της (περί τα 2 τρις $), οι τιμές τους θα κατέρρεαν – με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί η Fed να αναζητήσει πολύ γρήγορα την απαιτούμενη ρευστότητα, έτσι ώστε να αγοράσει τα ομόλογα, καθώς επίσης τα υπόλοιπα αξιόγραφα, με τα οποία θα πλημμύριζε η Κίνα την αγορά.
Η ρευστότητα αυτή, τα δολάρια δηλαδή με τα οποία θα αγοράζονταν τα ομόλογα, θα διεύρυναν μαζικά την ποσότητα χρήματος στις αγορές συναλλάγματος, πιέζοντας επικίνδυνα την ισοτιμία του αμερικανικού νομίσματος – ένα καταστροφικό ενδεχόμενο για μία ελλειμματική οικονομία, όπως αυτή των Η.Π.Α., η οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις εισαγωγές (Πίνακας ΙΙ).
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α. εκτιμήσεις 2011, σε δις $
Χώρα
|
Εξαγωγές
|
Εισαγωγές
|
Έλλειμμα
|
|
|
|
|
Η.Π.Α.
|
1.511
|
2.314
|
-803
|
Πηγή: World Factbook
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Η Fed λοιπόν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει άλλα μέσα, για την αγορά των ομολόγων που θα πουλούσε η Κίνα, για να αποφύγει την κατάρρευση της ισοτιμίας του δολαρίου – η οποία θα δημιουργούσε μία κρίση άνευ προηγουμένου στο εσωτερικό των Η.Π.Α., αφού θα αύξανε ραγδαία το κόστος ζωής των Αμερικανών, θα δημιουργούσε ύφεση, ανεργία, κοινωνικές επαναστάσεις κοκ.
Επειδή τώρα έχει έλλειψη ξένου συναλλάγματος, θα έπρεπε να συνάψει swaps συναλλάγματος με την Ευρωζώνη, για να αγοράσει ευρώ, με τη Ρωσία, για να αγοράσει ρούβλια και με την Ιαπωνία, για την απόκτηση γεν – έτσι ώστε να τα διαθέσει αμέσως μετά για την αγορά των ομολόγων και τη στήριξη του δολαρίου.
Ακόμη όμως και να τα κατάφερνε, τα συναλλαγματικά αυτά swaps θα παρέμεναν στον Ισολογισμό της, αποκλείοντας μία αντίστοιχη τοποθέτηση στο μέλλον – οπότε, εάν τυχόν επαναλαμβανόταν μία ανάλογη ενέργεια εκ μέρους κάποιας άλλης χώρας, να μην έχει πλέον τη δυνατότητα η Fed να αμυνθεί.
Ακριβώς για το λόγο αυτό όλοι οι κατ’ ανάγκη «πελάτες» της αμερικανικής αυτοκρατορίας (Ευρώπη, Ιαπωνία), πόσο μάλλον οι χώρες της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), θέλουν να «απεξαρτηθούν» το γρηγορότερο δυνατόν από το δολάριο – αντικαθιστώντας το τουλάχιστον στις μεταξύ τους συναλλαγές.
ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΥΨΗΛΗΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑΣ
Ένας άλλος λόγος, για τον οποίο επιθυμούν την απομάκρυνση τους από την αμερικανική αγορά οι επενδυτές, κυρίως οι θεσμικοί, είναι ο σχετικά νέος τρόπος διαπραγμάτευσης μετοχών και λοιπών αξιόγραφων – οι συναλλαγές υψηλής συχνότητας (High Frequency Trading – HFT), οι οποίες σήμερα ξεπερνούν το 50% των συνολικών στα αμερικανικά χρηματιστήρια, μεταμορφώνοντας τα σε πραγματικά, τεράστια καζίνο.
Ειδικότερα, πρόκειται για εντελώς αυτόματες συναλλαγές, με τη βοήθεια ειδικών προγραμμάτων υπολογιστών, οι οποίεςχαρακτηρίζονται από την ελάχιστη διακράτηση των τίτλων και από τον πολύ υψηλό τζίρο. Στα πλαίσια αυτά, οι μεγάλες τράπεζες (κυρίως η Goldman Sachs), έχουν εγκαταστήσει στα αμερικανικά χρηματιστήρια υπολογιστές, με τη βοήθεια των οποίων ενημερώνονται (ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν εκτελεστούν) για τις εντολές αγοράς και πώλησης - με αποτέλεσμα να αγοράζουν ή να πουλούν, εγγράφοντας μικρά αλλά σίγουρα κέρδη.
Εάν όμως προσθέσει κανείς όλες αυτές τις μικρές συναλλαγές, οι οποίες ξεπερνούσαν τα 21 δις $ το 2008, τα κέρδη που αποκομίζονται στο τέλος είναι τεράστια – φυσικά εις βάρος όλων των υπολοίπων, οι οποίοι δεν διαθέτουν αυτήν την εσωτερική πληροφόρηση.
ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Συνεχίζοντας, οι μεγάλες τράπεζες των Η.Π.Α. είναι σε σημαντικό βαθμό εξαρτημένες από τα ομόλογα του δημοσίου. Στους ισολογισμούς τους ευρίσκονται τεράστιες ποσότητες, αφού δανείζονται από τη Fed με μηδενικά επιτόκια, διαθέτοντας στη συνέχεια τα χρήματα για την αγορά δεκαετών ομολόγων, με ονομαστικό επιτόκιο της τάξης του 2% - έτσι ώστε να εξισορροπούν ζημίες από τις κερδοσκοπικές τοποθετήσεις τους στα παράγωγα.
Πως είναι δυνατόν όμως αυτές οι ουσιαστικά χρεοκοπημένες μεγάλες τράπεζες, με τη βοήθεια της κυβέρνησης, της Fed και της Wall Street φυσικά, να διατηρούν τα επιτόκια των ομολόγων, του δανεισμού δηλαδή των Η.Π.Α., κάτω από τον πληθωρισμό και το ρυθμό ανάπτυξης, παρά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και τη συνεχή αύξηση του δημοσίου χρέους των Η.Π.Α.; Απλούστατα, πουλώντας swaps επιτοκίων.
Ειδικότερα, ένας χρηματοπιστωτικός οργανισμός, ο οποίος διαθέτει στην αγορά swaps επιτοκίων, πουλάει ουσιαστικά μία συμφωνία - με την οποία αντικαθίστανται τα επιτόκια ελεύθερης διακύμανσης με σταθερά. Ο αγοραστής λοιπόν, στην προκειμένη περίπτωση, αγοράζει μία συμφωνία - η οποία τον υποχρεώνει να πληρώσει ένα σταθερό επιτόκιο, σαν αντάλλαγμα για ένα εναλλασσόμενο.
Εδώ στοιχηματίζει ο πωλητής (short selling, ανοιχτές πωλήσεις) ότι, τα επιτόκια θα πέσουν κάτω από την τιμή που αγοράζει, οπότε είναι πρόθυμος να αναλάβει τον κίνδυνο του εναλλασσόμενου επιτοκίου – διαθέτοντας ουσιαστικά μία εγγύηση, η οποία είναι πολύ χαμηλότερη από το ποσόν που στοιχηματίζει, με τη βοήθεια των παραγώγων.
Επομένως, οι πωλητές swaps είναι δυνατόν να οδηγήσουν στη μείωση των επιτοκίων, διατηρώντας τις τιμές των ομολόγων στα ύψη - χωρίς να διαθέτουν πολλά χρήματα. Απλούστερα, μπορούν να χειραγωγούν τις αγορές ομολόγων, όπως επίσης άλλων αξιών (μετοχές, μέταλλα, εμπορεύματα, πρώτες ύλες κλπ.), με σχετική ευκολία.
Συμπερασματικά λοιπόν, για όσο διάστημα τα swaps επιτοκίων επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται, για να διατηρούν χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού των Η.Π.Α., καθώς επίσης για όσο διάστημα θα μπορούν να χειραγωγούνται οι αγορές (χρυσός, πετρέλαιο κλπ.) με τη μέθοδο των ανοιχτών πωλήσεων, οι Η.Π.Α. δεν κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν.
Η ΑΓΟΡΑ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ
Τα στοιχήματα όμως στην αγορά παραγώγων, τα οποία συνάπτονται από τις αμερικανικές τράπεζες, μπορεί να προκαλέσουν μεγάλες εκπλήξεις στο μέλλον. Σύμφωνα με την επιτροπή ελέγχου των αμερικανικών τραπεζών, οι πέντε μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας ευθύνονται για το 95,7% όλων των συμβολαίων στην αγορά παραγώγων – δηλαδή, για στοιχήματα της τάξης των 226 τρις $, τα οποία χρηματοδοτούνται στο μεγαλύτερο μέρος τους με δανεικά χρήματα.
Για παράδειγμα, η JP Morgan Chase, με περιουσιακά στοιχεία ύψους περίπου 1,8 τρις $, έχει συμβόλαια στην αγορά παραγώγων της τάξης των 70 τρις $ - δηλαδή, σε κάθε ένα δολάριο των ιδίων κεφαλαίων της αντιστοιχούν τοποθετήσεις 39 δολαρίων στην αγορά παραγώγων. Μία τέτοια τράπεζα προφανώς δεν θα αποφύγει εύκολα τη χρεοκοπία, εάν χάσει κάποια από τα στοιχήματα της.
Όσον αφορά δε τη Goldman Sachs, απέναντι στις επενδύσεις της ύψους 22 τρις $ στην αγορά παραγώγων, ευρίσκονται επίσης ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία – ενώ τα στοιχήματα που αφορούν την εξέλιξη των επιτοκίων, με τα οποία χειραγωγείται η αγορά ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου, αποτελούν το 81% όλων των τοποθετήσεων της.
Το μέγεθος των στοιχημάτων στην αγορά παραγώγων, τα οποία συνάπτονται από τις πέντε μεγαλύτερες τράπεζες των Η.Π.Α., ύψους 226 τρις $, υπερβαίνει κατά 15 φορές το ετήσιο ΑΕΠ της υπερδύναμης και σχεδόν κατά τέσσερις φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ, ενώ συνεχίζει να αυξάνεται διαχρονικά – γεγονός που σημαίνει ότι, αργά ή γρήγορα, θα φτάσει στα όρια του και η φούσκα θα εκραγεί, με ανυπολόγιστες συνέπειες για όλους μας. Τι θα μπορούσε όμως να προκαλέσει τη μητέρα των κρίσεων και πότε θα μπορούσε να συμβεί;
ΠΙΘΑΝΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες, ενδεχόμενα καλύτερα, τα οποία θα μπορούσαν να προκαλέσουν αυτό που όλοι φοβούνται – χωρίς να συμπεριλάβουμε την απώλεια της υπομονής του υπολοίπου κόσμου, απέναντι στην πληθώρα των πολιτικών λαθών και των σχεδόν εγκληματικών σφαλμάτων του διεφθαρμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος των Η.Π.Α. Μερικά από αυτά είναι τα εξής:
(α) Πόλεμος εναντίον του Ιράν, έτσι όπως τον επιδιώκει το Ισραήλ, με αφετηρία τη Συρία. Το ενδεχόμενο αυτό θα προκαλούσε μεγάλα προβλήματα στην τροφοδοσία με πετρέλαιο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η σταθερότητα των δυτικών οικονομιών – ειδικά των Η.Π.Α. και της Ευρώπης. Εκτός αυτού, θα δημιουργούσε προβλήματα στις σχέσεις του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και την Κίνα, τα οποία θα μπορούσαν να αποβούν μοιραία για τον πλανήτη.
(β) Παρά την προσπάθεια πολλών διατεταγμένων ΜΜΕ να κρύψουν τα τεράστια προβλήματα της υπερδύναμης, τοποθετώντας το ελληνικό πειραματόζωο στο κέντρο της σκηνής, με την Ευρωζώνη πίσω του, οι επενδυτές θα μπορούσαν να καταλάβουν κάποια στιγμή σε πόσο άσχημη οικονομική κατάσταση ευρίσκονται οι Η.Π.Α. – με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν πανικόβλητοι από την αγορά των ομολόγων, επιταχύνοντας απότομα την κατάρρευση της.
(γ) Η Κίνα, εάν μεσολαβούσε κάποια πρόκληση εκ μέρους των Η.Π.Α., θα μπορούσε κάλλιστα να διακινδυνεύσει την επίθεση στην αγορά ομολόγων της υπερδύναμης – κάτι που θα την οδηγούσε στο επίπεδο μίας χώρας του τρίτου κόσμου.
(δ) Όπως συνέβη πρόσφατα με την JP Morgan Chase, στέλεχος της οποίας έχασε πάνω από 2 δις $ κερδοσκοπώντας στην αγορά παραγώγων, θα μπορούσαν να υπάρξουν περαιτέρω λανθασμένες κερδοσκοπικές τοποθετήσεις και ζημίες, εκ μέρους των μεγάλων τραπεζών των Η.Π.Α. – γεγονός που θα προκαλούσε μία αλυσιδωτή έκρηξη, η οποία δεν θα ήταν δυνατόν να ελεγχθεί.
(ε) Η Ευρωζώνη δεν θα κατάφερνε να διατηρηθεί ενωμένη – με αποτέλεσμα ο υπερμεγέθης τραπεζικός της τομέας (31,3 τρις €) να καταρρεύσει απότομα, παρασύροντας στην πτώση του ολόκληρο τον πλανήτη.
Υπάρχουν προφανώς πολλοί άλλοι παράγοντες και ενδεχόμενα, τα οποία θα μπορούσαν να προκαλέσουν το σπάσιμο της υπερμεγέθους αμερικανικής φούσκας – το γκρέμισμα του χάρτινου πύργου καλύτερα. Επομένως, δεν μπορεί να είναι κανείς σε καμία περίπτωση σίγουρος ότι, τελικά θα επικρατήσει η λογική και θα αποφευχθεί το μοιραίο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ, το οποίο μετά το 1970 έχει δυστυχώς εξελιχθεί σε όργανο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της.
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως ο Δούρειος Ίππος των Η.Π.Α. για την εισβολή τους στην Ευρωζώνη, με στόχο αφενός μεν την κυριαρχία και τη λεηλασία της γηραιάς ηπείρου, αφετέρου την απόκρυψη των τεράστιων προβλημάτων της αμερικανικής οικονομίας, η σχέση της με το ΔΝΤ φαίνεται ότι θα εξελιχθεί σε γάμο – αφού εξυπηρετεί πάρα πολλά συμφέροντα της υπερδύναμης, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά.
Ολοκληρώνοντας, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές, το ΔΝΤ, όταν εισβάλλει σε μία χώρα, με τη βοήθεια της εκάστοτε πολιτικής της ηγεσίας, δεν περιορίζεται ποτέ στις «υπηρεσίες» του ηγέτη του ενός κόμματος εξουσίας. Συνήθως έχει από πολύ πριν εξασφαλίσει τη συμμετοχή/συνενοχή των εκάστοτε δύο βασικών πολιτικών αρχηγών της – ενώ το κεντρικό «στρατηγείο» του τοποθετείται πάντοτε στο υπουργείο οικονομικών.
Τέλος, όπως έχουμε επισημάνει δεν φαίνεται να ευρίσκεται «προ των πυλών» η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης - αλλά η εκ των άνω πραξικοπηματική κατασκευή μίας ιδιόμορφης «Ευρωσοβιετικής Ένωσης», υπό την απολυταρχική επίβλεψη της πρωσικής Γερμανίας και την σκιώδη επικυριαρχία των Η.Π.Α.
Εάν λοιπόν δεν εκδιωχθεί αμέσως το ΔΝΤ τόσο από την Ελλάδα, όσο και από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης από την υπόλοιπη ΕΕ,η Ευρώπη θα εξελιχθεί από πειραματόζωο σήμερα των Η.Π.Α. σε ένα κατεχόμενο προτεκτοράτο – χωρίς κανενός είδους δικές του πρωτοβουλίες και πριν ακόμη ενωθεί με τη Ρωσία (η οποία θα εξασφάλιζε στην ήπειρο μας την στρατιωτική και την ενεργειακή αυτονομία, κάτι που δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση οι Η.Π.Α.).
Αθήνα, 23. Ιουνίου 2012
