Σάββατο 16 Μαΐου 2009

what makes a good teacher

Good teachers:
• have a sense of purpose;
• have expectations of success for all students;
• tolerate ambiguity;
• demonstrate a willingness to adapt and change to meet student needs;
• are comfortable with not knowing;
• reflect on their work;
• learn from a variety of models;
• enjoy their work and their students.

The whole article can be found at:
http://www.sabes.org/resources/publications/adventures/vol12/12hassett.htm

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Ρατσισμός στο σχολείο - ομοφοβία

Κράξιμο, πειράγματα, τσαμπουκάς, βρισιές, σπρωξίματα, ξύλο. Βία σωματική, βία λεκτική. Το νταηλίκι στο σχολείο αφήνει μόνιμες πληγές. Υπάρχει λύση; Ναι.



του Λύο Καλοβυρνά
μετάφραση: Μαρία Παπαγιάννη


Επίσημα λέγεται εκφοβισμός. Πιο καθημερινά θα το λέγαμε νταηλίκι. Γενικότερα είναι γνωστό ως bullying. Όπως και να το πούμε, είναι κάτι πολύ συχνό και εξαιρετικά οδυνηρό.
Η βία στο σχολείο ανέκαθεν ήταν πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Απλώς τα τελευταία χρόνια έχει αναγνωριστεί, όπως πολλά άλλα είδη βίας που παλιότερα τα θεωρούσαμε θεμιτά (π.χ. ο εξαναγκασμός της συζύγου για σεξ).
Ο εκφοβισμός είναι οδυνηρός και δεν αποτελεί φυσιολογικό μέρος της ενηλικίωσης!
Bullying, εκφοβισμός, νταηλίκι. Θύτες: ο οποιοσδήποτε. Θύματα: όποιος διαφέρει ή φαίνεται πως διαφέρει, επειδή είναι γκέι, αλλόθρησκος, αλλοδαπός, υπέρβαρος κτλ.
Ο εκφοβισμός παίρνει πολλές μορφές:
Λεκτικός: κοροϊδία, παρατσούκλια, ταπεινώσεις, απειλές
Κοινωνικός: αποκλεισμός από παρέες, συμμορίες, γελοιοποίηση, εκβιασμός ή κλοπή χρημάτων και αντικειμένων
Σωματικός: σωματική ή σεξουαλική επίθεση
Ηλεκτρονικός: χρήση υπολογιστή ή άλλου τεχνολογικού μέσου για παρενόχληση ή απειλή.
Όταν μιλάμε για «εκφοβισμό» εννοούμε μια επαναλαμβανόμενη βία που γίνεται προμελετημένα και σκόπιμα. Όταν ο εκφοβισμός χειροτερεύει, ο απειλούμενος μπορεί να αρχίσει να αισθάνεται τρομοκρατημένος σε συνεχή βάση.

Απλά για πλάκα...
Οι νταήδες του σχολείου μπορεί να μην το πολυσκέφτονται αλλά το να αποκαλείς κάποιον μ' ένα μειωτικό παρατσούκλι ή να τον κοροϊδεύεις ανελέητα είναι κακομεταχείριση, ακόμη κι όταν συνοδεύεται από φράσεις όπως «πλάκα έκανα» ή «ούτε ένα αστείο δεν σηκώνεις;»

Ο εκφοβισμός διαλύει την αυτοπεποίθηση του θύματος. Τα παρατσούκλια και το κράξιμο μπορούν να προκαλέσουν τόσο πόνο όσο και ένα σπασμένο κόκαλο. Το πείραγμα δεν γίνεται πάντα «απλά για πλάκα».

Κανονικά θα πρέπει να χαίρεσαι να πηγαίνεις στο σχολείο. Θα πρέπει να μπορείς να παίρνεις μηνύματα στο κινητό ή στον υπολογιστή χωρίς να φοβάσαι. Θα πρέπει να μπορείς να φεύγεις το πρωί απ' το σπίτι χωρίς να χρειάζεσαι να πάρεις βαθιές ανάσες. Οι άνθρωποι που υφίστανται εκφοβισμό υποφέρουν 24 ώρες το 24ωρο και όχι μόνο όταν συμβαίνει κάτι το εκφοβιστικό.


Αν είσαι θύμα εκφοβισμού, να ξέρεις ότι η κατάσταση αυτή είναι προσωρινή. Σίγουρα με το που μεγαλώσεις θα έχεις πολύ περισσότερες επιλογές και διεξόδους απ' ό,τι τώρα στην εφηβεία. Επιλογές όπως ένας μεγαλύτερος κύκλος ανθρώπων από τους οποίους μπορείς να διαλέξεις τους φίλους σου και η δυνατότητα να απομακρυνθείς από μια απειλητική κατάσταση. Τα πράγματα εγγυημένα θ' αλλάξουν προς το καλύτερο όταν μεγαλώσεις. Τώρα όμως τι κάνεις;

Ίσως είναι δύσκολο να το πιστέψεις τώρα, αλλά δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να παλέψουν μαζί σου για να σταματήσει ο εκφοβισμός. Οι καιροί έχουν αλλάξει. Υπάρχουν ενήλικες στη ζωή σου που θα σε καταλάβουν και θα σε βοηθήσουν.


Πόση βία μπορεί ν' αντέξει κανείς;
Αρκούσε η καθημερινή παρενόχληση και το νταηλίκι για ν' αλλάξει για πάντα τις ζωές των μαθητών στο Γυμνάσιο Κόλουμπάιν (όπου δύο έφηβοι σκότωσαν 12 συμμαθητές τους πριν αυτοκτονήσουν). Αρκετές βδομάδες πριν το μακελειό στο σχολείο, έγινε ένα περιστατικό με τους δύο ένοπλους μαθητές στη σχολική καφετέρια. «Κάποιοι τους πλησίασαν και τους πέταξαν κέτσαπ από πάνω ως κάτω, γελώντας και αποκαλώντας τους αδερφές. Αυτό έγινε μπροστά στα μάτια των καθηγητών. Δεν μπόρεσαν να αμυνθούν. Έμειναν με το κέτσαπ πάνω τους όλη μέρα και γύρισαν σπίτι έτσι.»

Γιατί κανείς δεν έκανε τίποτε; Γιατί κανείς δεν μίλησε; Πάντα υπάρχουν περισσότερες δικαιολογίες απ' ό,τι σοβαροί λόγοι για να μην παρέμβει κανείς.

Ο νταής είναι φίλος μου.
Δεν είναι δικό μου το πρόβλημα. Δεν είναι δικός μου καυγάς.
Δεν είναι φίλη μου αυτή που τρώει καρπαζιές.
Είναι χαμένος! Καλά του κάνουνε!
Του άξιζε το νταηλίκι, πήγαινε γυρεύοντας, τα ήθελε - γιατί να το σταματήσω; Ούτε ο ίδιος δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του, γιατί να το κάνει κάποιος άλλος;
Ο εκφοβισμός θα τον κάνει πιο άντρα.
Ποια θέλει να τη λένε «καρφί» ή «Ιούδα» και να την κατηγορούν που προκάλεσε μπλεξίματα σ' ένα συμμαθητή της;
Καλύτερα να είσαι μέρος της ομάδας πάρα να υπερασπίζεσαι τους «απέξω».
Πού να μπλέκεις τώρα....
Τι λένε οι ειδικοί
«Εκφοβισμός είναι η διεκδίκηση εξουσίας δια μέσου της επίθεσης. Οι μορφές του αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία: σχολικός εκφοβισμός στο προαύλιο, σεξουαλική παρενόχληση, επιθέσεις συμμοριών, βία στις ερωτικές σχέσεις, βιαιοπραγία, συζυγική βία, παιδική κακομεταχείριση, εργασιακή παρενόχληση και κακομεταχείριση ηλικιωμένων» (Pepler and Craig, 1997)

«Ο εκφοβισμός είναι θέμα σχέσεων, όχι θέμα πειθαρχίας. Έχει να κάνει με την κατάχρηση της δύναμης. Η δύναμη του νταή και η αδυναμία του θύματός του αυξάνονται αντιστρόφως ανάλογα. Οι νταήδες έχουν κατά κανόνα περιορισμένη αντίληψη του εαυτού τους. (Dr. Wendy Craig, Queens University)

«Οι νταήδες δεν αλλάζουν μεγαλώνοντας. Αυτό που αλλάζει είναι οι μορφές του εκφοβισμού που ασκούν. Στην ενήλικη ζωή, ο εκφοβισμός προκαλεί μεγαλύτερα προβλήματα, όπως η σεξουαλική παρενόχληση, επιθετικότητα στις ερωτικές σχέσεις και εγκληματικότητα.» (Dr. Wendy Craig, Queens University)

«Η πιο συνηθισμένη μορφή εκφοβισμού είναι η ομοφοβική γλώσσα (κράξιμο), αν και ελάχιστη μαθητές και ενήλικες κάνουν κάτι για να τη σταματήσουν.» (Kristopher Wells, University of Alberta)



Σύμφωνα με έρευνες στην Ελλάδα,[1] το 23,3% των μαθητών γυμνασίου-λυκείου γίνονται μάρτυρες σε καβγά με ξύλο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Στα ελληνικά γυμνάσια και τα λύκεια σχεδόν οι μισοί ερωτηθέντες (48,9%) δήλωσαν ότι βρέθηκαν μπροστά σε περιστατικό με κοροϊδία τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Τα σεξουαλικά σχόλια, η κοροϊδία, η διάδοση φημών, οι διακρίσεις και η απομόνωση αποτελούν κομμάτι της ελληνικής σχολικής πραγματικότητας. Έρευνα που έχει κάνει η Γιούνισεφ σχετικά με τον ρατσισμό στα ελληνικά σχολεία διαπίστωσε υψηλή συχνότητα ρατσιστικών φαινομένων.[2]

Ηλεκτρονικός εκφοβισμός
Ηλεκτρονικός εκφοβισμός είναι η χρήση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, μηνυμάτων κινητού τηλεφώνου, προσβλητικές ιστοσελίδες και μηνύματα σε τσατ ή σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με σκοπό την εσκεμμένη μείωση ενός ατόμου.

Όπως και οι υπόλοιπες μορφές εκφοβισμού, ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός έχει να κάνει με την εξουσία. Αυτοί που εκφοβίζουν τους άλλους προσπαθούν να κυριαρχήσουν πάνω σε άτομα τα οποία αντιλαμβάνονται ως πιο αδύναμα. Θέλουν να κάνουν τους άλλους να νιώσουν ότι έχουν κάτι στραβό - είναι αδερφές, είναι χοντροί, είναι παλιοξένοι, είναι κοντοπίθαροι κτλ. Τα θύματα δεν έχουν τίποτα το στραβό! Αυτός που έχει πρόβλημα είναι ο νταής.


Σύμφωνα με έρευνα που έγινε το 2002 στη Βρετανία, ένας στους τέσσερις νέους ηλικίας 11 έως 19 ετών, έχει δεχθεί απειλές μέσω υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου ακόμη και για τη ζωή του. (NCH -National Children's Home, UK).

Η σύγχρονη τεχνολογία παρέχει στους νταήδες την άνεση να κρύβονται πίσω απ' την ανωνυμία. Ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός διαφέρει μόνο στο ότι είναι ένας εξαιρετικά δειλός εκφοβισμός.

Γκέι και λεσβιακός εκφοβισμός
«Οι νεαροί γκέι και οι νεαρές λεσβίες θεωρούν ότι η πλειοψηφία του σχολείου δεν αποδέχεται τους γκέι. Πιστεύουν ότι λιγότεροι από τους μισούς (44%) καθηγητές τους και μόνο το ένα τέταρτο (27%) των μαθητών θα αντιδρούσαν θετικά αν μάθαιναν ότι ένας μαθητής είναι γκέι ή ότι μια μαθήτρια είναι λεσβία.» (McCreary Centre Society Survey, 2007).

Δεν χρειάζεται να είσαι απαραίτητα γκέι για να σου βγάλουν τη «ρετσινιά» και να υποστείς πειράγματα και βία. Οι νταήδες που πουλάνε ασκούν ομοφοβικό εκφοβισμό βάζουν στο στόχαστρο οποιονδήποτε αντιλαμβάνονται ως διαφορετικό, ως άτομο που ξεφεύγει από το «κανονικό».

Ο ομοφοβικός εκφοβισμός έχει συγκεκριμένο θέμα και συχνά είναι εξαιρετικά άγριος. Σε αντίθεση με άλλους εκφοβισμούς, ο ομοφοβικός εκφοβισμός θεωρείται πιο «εντάξει», επειδή η κοινωνία συχνά περιθωριοποιεί τους γκέι, άρα οι νταήδες νιώθουν ότι καλά κάνουν και ασκούν βία στους «ανώμαλους».

Δυο φορές μόνοι
Τα σχολικά χρόνια είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολα. Για τους γκέι μαθητές και μαθήτριες μπορεί να γίνουν εφιαλτικά. Τα γκέι παιδιά όχι μόνο υφίστανται βία στο σχολείο αλλά πολύ συχνά δεν βρίσκουν καθόλου υποστήριξη ούτε στο σπίτι τους. Φαντάσου να σε διαχωρίζουν για τη σεξουαλικότητά σου σ' ένα εχθρικό σχολικό περιβάλλον και μετά να γυρνάς σ' ένα σπίτι κι η οικογένειά σου επίσης να μη σε στηρίζει!

Μελέτες έχουν δείξει ότι 30-50% των γκέι αγοριών και κοριτσιών έχουν υποστεί κάποιο είδος ομοφοβικής βίας στο σχολείο τους (Warwick, Chase, & Aggleton, 2004). Εξαιτίας αυτής της βίας, τα άτομα αυτά αναφέρουν:

-περισσότερες συναισθηματικές και συμπεριφορικές δυσκολίες
-πιο έντονα συμπτώματα κατάθλιψης και απομόνωσης
-πιο εχθρικό σχολικό περιβάλλον και εμπειρίες κακομεταχείρισης
-μεγαλύτερα ποσοστά εκφοβισμού, εγκατάλειψης του σχολείου και σεξουαλικής κακοποίησης και
λιγότερη κοινωνική υποστήριξη τόσο από την οικογένειά τους όσο και από τους συνομηλίκους τους σε σύγκριση με τα ετερόφυλα άτομα της ηλικίας τους (Rivers & Cowie, 2006; Sawyc, et al., 2007).
Ο ομοφοβικός εκφοβισμός μπορεί να έχει σοβαρές και μακροχρόνιες επιπτώσεις. Τα καθημερινά πειράγματα, η κοροϊδία και η κακομεταχείριση είναι τρομαχτικές εμπειρίες που κανείς δεν αξίζει να υποστεί.

Οι συνέπειες της ομοφοβικής βίας
Αν γίνεις στόχος ομοφοβικού εκφοβισμού μάλλον θα νιώσεις:
-ντροπή
-αμηχανία
-μοναξιά
-θυμό
-λύπη
-μεγάλο και μόνιμο άγχος μήπως ξανασυμβεί

Στην προσπάθειά σου να αναπτύξεις κάποιον αμυντικό μηχανισμό ίσως:
-νιώσεις ότι δεν αξίζεις
-απομονωθείς από τις παρέες
-κλειστείς στον εαυτό σου
-γίνεις κι εσύ ο ίδιος νταής
-δεν σου κάνει καθόλου όρεξη να πας σχολείο
-πάψεις να διαβάζεις τα μαθήματά σου
-αρχίσεις να αυτοτραυματίζεσαι
-κάνεις πολύ άσχημες σκέψεις για το μέλλον
Όλα αυτά είναι φυσιολογικά συναισθήματα. Δεν χρειάζεται όμως να τα ανέχεσαι. Υπάρχουν τρόποι να σπάσεις τον φαύλο κύκλο του εκφοβισμού. Αν ένας νταής σου κάνει τη ζωή δύσκολη το πιο πιθανό είναι ότι κάνεις κι εσύ το ίδιο σε κάποιους άλλους. Δεν χρειάζεται να νιώθεις μοναξιά. Αν σε εκφοβίζουν, μίλησε γι' αυτό ανοιχτά μέχρι κάποιος να σε βοηθήσει. Κάποιος όντως θα σε βοηθήσει!

Πώς να το σταματήσεις
Είτε είσαι στόχος εκφοβισμού είτε απλώς παρατηρητής, χρειάζεσαι σχέδιο δράσης. Όσο απίστευτο κι αν σου ακούγεται, υπάρχουν δοκιμασμένες στρατηγικές αντιμετώπισης των νταήδων, οι οποίες έχουν αποτέλεσμα! Οι νταήδες δεν είναι κάτι το καινούριο: μπορεί οι μέθοδοί τους να έχουν αλλάξει με τα χρόνια αλλά οι συμπεριφορές τους είναι προβλέψιμες. Πρόκειται απλώς για ανθρώπους που αισθάνονται καλύτερα κάνοντας άλλους να αισθάνονται άσχημα.

Αντι-εκφοβιστικές τακτικές
Μείνε ήρεμη. Ο νταήδες λατρεύουν να βλέπουν αντιδράσεις! Μην τους κάνεις τη χάρη.
Πάνω απ' όλα: Γι' αυτό που σου γίνεται δεν φταις εσύ! Φταίει ο άλλος που σου το κάνει. Μην αισθάνεσαι ντροπή. Αυτός θα έπρεπε να ντρέπεται.
Μη φοβάσαι να μιλήσεις γι' αυτό σε άτομα που εμπιστεύεσαι. Ένας ενήλικας μπορεί να σε βοηθήσει περισσότερο απ' ό,τι νομίζεις. Έχει περισσότερα μέσα που εσύ δεν έχεις. Μπορεί ο πρώτος ενήλικας στον οποίο θα μιλήσεις να μη σου δώσει σημασία ή να μη σε υποστηρίξει όσο χρειάζεται. Μην το βάζεις κάτω! Συνέχισε να ψάχνεις. Κάποια στιγμή θα βρεθεί κάποιος που θα σε ακούσει και θα σε βοηθήσει. Δεν είναι όλοι οι ενήλικες αναίσθητοι ή αδιάφοροι.
Αν ξέρεις ότι κάποιος δεν σε συμπαθεί, μείνε μακριά του. Βγάλε τον εαυτό σου από την κατάσταση, όσο γίνεται βέβαια.
Μην αντεπιτίθεσαι. Μπορεί να χτυπήσεις ή να κάνεις τα πράγματα χειρότερα. Οι νταήδες επιζητούν την προσοχή - με το να τους επιτεθείς κι εσύ τους δίνεις αυτό που θέλουν.
Απόφυγε τις καταστάσεις που προσφέρονται για εκφοβισμό. Πήγαινε στο σχολείο νωρίτερα ή γύρνα αργότερα, ή φρόντισε να πηγαίνεις με τον αδερφό ή την αδερφή σου, ένα γειτονόπουλο ή φίλο σου. Μη βρίσκεσαι μόνος σε διαδρόμους, αποδυτήρια ή άδειες αίθουσες.
Φρόντισε να βρίσκεσαι στο οπτικό πεδίο καθηγητών όταν είσαι στο σχολείο. Αυτοί μπορούν να επιβάλλουν αποβολές ή άλλα πειθαρχικά μέτρα.
Αντί να εξοργίζεσαι, δείξε χιούμορ. Έτσι δείχνεις ότι δεν φοβάσαι κι ότι μπορείς να αποφορτίσεις την κατάσταση.
Σκέψου από πριν πράγματα που μπορείς να πεις. Επινόησε ένα σύντομο σενάριο και μη λες τίποτα προσβλητικό (για να μη γίνεσαι κι εσύ νταής).
Δείξε αυτοπεποίθηση. Η παθητική στάση, το να κοιτάς το έδαφος ή τα πόδια σου και η νευρικότητα δείχνουν ότι δεν είσαι σίγουρη για τον εαυτό σου. Κράτα ψηλά το κεφάλι σου και στάσου ίσια. Οι νταήδες σε πειράζουν επειδή νομίζουν ότι φοβάσαι.
Μη φέρνεις ακριβά αντικείμενα στο σχολείο. Στους νταήδες αρέσουν τα πράγματα που μπορούν. Μην τους δίνεις αφορμές.
Αν ο νταής δεν σε αφήνει ήσυχη, αγνόησέ τον και απομακρύνσου. Είναι πιο δύσκολο να σου κάνει κάτι αν δεν είσαι εκεί.
Οι «θεατές» έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τον εκφοβισμό!
Αν τύχει να βρίσκεσαι μπροστά σ' ένα περιστατικό εκφοβισμού (θεατής») μπορεί να φοβηθείς ότι θα συμβεί και σ' εσένα, αν βγεις μπροστά και πεις κάτι. Να ξέρεις ότι ο νταής σε ελέγχει μέσω του φόβου σου κι ότι σου επιβάλλεται χρησιμοποιώντας αυτόν ακριβώς τον φόβο.

Θυμήσου όμως: οι θεατές που αντιδρούν και αναλαμβάνουν δράση μπορούν συνήθως να σταματήσουν τον εκφοβισμό μέσα σε 10 δευτερόλεπτα. Οι περισσότεροι νταήδες είναι ψευτονταήδες. Πουλάνε τσαμπουκά επειδή πιστεύουν ότι τους παίρνει. Αν είστε δύο ή τρεις που αντιδράτε, πιθανότατα θα κάνουν πίσω.

Πώς να αντιδράσεις
Πρώτα απ' όλα βεβαιώσου ότι είσαι ασφαλής εσύ. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί να πας για να ζητήσεις βοήθεια αντί να παρέμβεις άμεσα. Όπως και να χει, μπορείς να πετύχεις πάρα πολλά.

Στο 85% των περιπτώσεων εκφοβισμού υπάρχουν θεατές.
Τα περισσότερα παιδιά αισθάνονται άβολα όταν βρίσκονται μπροστά σ' ένα τέτοιο θέαμα αλλά πολύ λίγα παρεμβαίνουν.
Όταν υπάρχει παρέμβαση από κάποιον συνομήλικο, ο εκφοβισμός σταματάει μέσα σε 10 δευτερόλεπτα στο 57% των περιπτώσεων. (Craig and Pepler, 1997).
Αν στέκεσαι και απλώς κοιτάς, γίνεσαι μέρος του προβλήματος αντί μέρος της λύσης. Είναι σαν να είσαι κι εσύ η ίδια νταής. Έτσι σε θεωρεί το «θύμα», αφού το ανέχεσαι και δεν κάνεις τίποτα να βοηθήσεις. Εσύ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, έχεις τη δύναμη να βοηθήσεις.

Εντόπισε τον εκφοβισμό. Δεν συμβαίνει μόνο σωματικά, με ξύλο ή σπρωξίματα. Μπορεί να είναι κοινωνικός (απομόνωση), λεκτικός (κράξιμο, παρατσούκλια) ή ηλεκτρονικός.
Απομακρύνσου και φέρε βοήθεια. Με το να στέκεσαι και να παρακολουθείς απλώς γίνεσαι ακροατήριο για τον νταή, που γουστάρει να βλέπει ότι οι άλλοι τον κοιτάζουν.
Μη γελάς μ' αυτό που γίνεται για να δείξεις ότι είσαι κι εσύ με τους «καλούς» κι όχι με τους «χαμένους» του σχολείου.
Ενθάρρυνε και άλλους θεατές να παρέμβουν ως ομάδα. Απομακρυνθείτε όλοι μαζί.
Πες στον νταή να το κόψει, αρκετά τράβηξε το αστείο.
Ύψωσε τη φωνή σου. Πες στον νταή ότι η συμπεριφορά του είναι απαράδεκτη.
Μην τα βάζεις με τον νταή. Δεν είναι ασφαλής αντίδραση, είναι σαν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά.
Βοήθησε το θύμα. Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του. Δεν θα ήθελες να σε βοηθήσει κάποιος αν σου έκαναν κακό;
Μην περιμένεις από το θύμα να σου ζητήσει βοήθεια.
Απενεργοποίησε τον ηλεκτρονικό νταή
Μπορεί να πάρει πολύ χρόνο και προσπάθεια για να ανταποκριθούν και να αντιμετωπίσουν τα παράπονα σου σχετικά με τον ηλεκτρονικό εκφοβισμό οι εταιρίες παροχής ίντερνετ ή κινητής τηλεφωνίας. Χρησιμοποίησε το μυαλό σου. Είναι πιο εύκολο να προλάβεις τον ηλεκτρονικό εκφοβισμό παρά να τον αντιμετωπίσεις εκ των υστέρων. Αν είναι ήδη πολύ αργά γι' αυτό, ίσως είναι πιο εύκολο να διαγράψεις τους λογαριασμούς e-mail, κινητού ή βομβητή που έχεις και να ανοίξεις καινούριους.

Ποτέ μην αποκαλύπτεις προσωπικές πληροφορίες όπως το όνομα σου ή τα ονόματα φίλων ή συγγενών σου, τη διεύθυνση και το τηλέφωνό σου ή το σχολείο στο οποίο πηγαίνεις. Προσωπικές πληροφορίες είναι επίσης οι φωτογραφίες και το e-mail σου. Ποτέ μη λες σε κάποιον τους κωδικούς ασφαλείας σου.
Να είσαι ευγενικός όταν μιλάς σε κάποιον στο ίντερνετ, όπως θα ήσουν και εκτός. Αν κάποιος σου φερθεί με αγένεια, μην απαντάς. Οι ηλεκτρονικοί νταήδες είναι όπως και οι πραγματικοί - θέλουν να απαντήσεις. Μην τους δίνεις αυτή την ικανοποίηση.
Ποτέ μη στέλνεις μηνύματα σε άλλους όταν είσαι θυμωμένη. Περίμενε μέχρι να ηρεμήσεις και να μπορείς να σκεφτείς. Από τη στιγμή που θα στείλεις το μήνυμα είναι σχεδόν αδύνατο να διορθώσεις το κακό.
Ποτέ μην ανοίγεις μηνύματα από άτομα που δεν γνωρίζεις.
Μάθε να κλείνεις, να αποσυνδέεις, να βγάζεις απ' την πρίζα. Κάνε ένα διάλειμμα. Δεν χρειάζεται να είσαι ονλάιν 24 ώρες το 24ωρο.
Μην απαντάς σε μηνύματα ηλεκτρονικού εκφοβισμού. Όσο κι αν το θες. Οι ηλεκτρονικοί νταήδες περιμένουν να δουν ότι κατάφεραν να σε αναστατώσουν.
Μη σβήνεις ή διαγράφεις μηνύματα ηλεκτρονικού εκφοβισμού. Δεν χρειάζεται να τα διαβάσεις, απλώς κράτησέ τα. Είναι οι αποδείξεις σου και μπορούν να χρησιμοποιηθούν από την αστυνομία, τον παροχέα ίντερνετ ή τηλεφωνίας για να σε βοηθήσουν.
Βασισμένο σε ένα άρθρο του b-free.ca

Βιβλιογραφία
[1] Ταυτότητες φύλου, εθνικές ταυτότητες και σχολική βία: Διερευνώντας τη βία και τη θυματοποίηση στο σχολικό πλαίσιο»: 2004-2006, της καθηγήτριας του Τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Βασιλικής Δεληγιάννη-Κουιμτζή.

[2] Διακρίσεις - Ρατσισμός - Ξενοφοβία στο Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Raising our children by Chogyam Trungpa Rinpoche

Raising Our Children, Sharing Our World


By the Vidyadhara, Chogyam Trungpa Rinpoche
Exclusive to the Shambhala Times, courtesy of Lady Diana Mukpo

I have been the father of my own personal, physical children. I have also been the psychological father of many semi-grownup children, and I have been the father of a larger vision, of how our world can actually give birth at all. I feel that I have the authority and the experience to express myself about all of these levels of fatherhood, although I still feel humble, nevertheless.

To begin with, I would like to correct a problem in our language. When we refer to our offspring, we should refer to them as children rather than kids. Calling our children "kids" is like referring to others as "you guys." It has a somewhat lighthearted connotation, but at the same time we sound embarrassed.

There are so many demands put on parents. In the Buddhist community, there is a demand on you to practice meditation and you have social obligations of all kinds, such as volunteer work and sharing other responsibilities within the community. On top of that, you have your job, you have your relationship with your partner-a husband or wife who might be quite a handful-and on top of that you have your children, who may be absolute handfuls to handle. So you might begin to feel that you are going to explode. You try to use every finger, let alone both hands, to help you maintain everything at once. Keeping up your daily schedule of meditation practice becomes impossible. And then, on top of that, you also have to look after your economy. There seems to be no time left to press your shirts or dress properly or clean your house. All sorts of demands are made on you. Partly because of your personal commitment to practice and partly because of other social commitments, all sorts of demands bounce back on you, so that you find your life completely full, absolutely full. We don't even have time to change a diaper, let alone change the oil in your car. But at the same time, those things are necessary. We have to make time for the most basic things in life, in order to make things valid.

When you are finally able to send your children to the babysitter or to school, at least part of your life seems to be taken care of, organized and worked on. But I should warn you about regarding your children only as sources of disturbance and disorder in your life. When you want to hear a certain lecture, go to some public function, or for that matter have an affair or spend time with your wife or your husband, there is often a tendency to want to park your children somewhere. You love them, of course, but nevertheless the mentality of regarding them as some kind of temporary nuisance comes up.

You would like to become a free person once more-for twenty-four hours or a few hours. You would like your freedom for even ten minutes-and so you provide your children with bottles and pacifiers to keep them occupied. In England, they call their pacifiers dummies, which should tell us something. I find that a very insulting attitude towards your own body and flesh-which are your children. Because you are having a very important discussion, you remove the kids from the room. You feed them somewhere else and put them to bed early. I'm not particularly saying that you should be on duty with your children twenty-four hours a day or that you should feel heroic and warriorlike in dealing with your children. But parking your children away somewhere or not even being able to find the time to clean them up is not so good.

On the one hand, there's a problem with sending your children to school to get rid of them so you can have some free time. On the other hand, practically speaking, in order to have time for anything else in your life, you need a school or some other situation for your children. However, there is a very thin, hairline's difference between having a convenience mentality towards caregivers as opposed to having dedication to one's child.

The main point I'm concerned with is that we should not transmit any sense of rejection to our children. Whenever we feel that the children are nuisances, that's because we are being the nuisance rather than our children. School should not be regarded as a place where you make a deposit, like a bank. You check your child in and get your serial number. When you finish your business, you can come back with your serial number and retrieve your child. Sending your children to school is not like checking your coat at a restaurant.

We are actually building a Buddhist world so that our children can grow up in an atmosphere that is right and good. It's revolutionary and represents a fantastic vision that we are trying to build such a world. We would like to bring up our children in a situation in which parents, teachers, caretakers and even administrators are all working together, joining forces to upgrade the early growth of our young ladies and gentlemen-which is fantastic.

I personally decided not to put my child into a school that was very sloppy. I didn't have any resentment of the caretakers, but I felt that the atmosphere was not good. It seemed that many of the children were parked there like little cars, and I didn't want to park my child in the parking lot. It was sloppy, dirty and casual, and without an appreciation of basic dignity. If there's basic vision, then I would include my child in that situation with delight.

It might be very convenient to have your children in a preschool of some sort, but school should be an expression of our dedication and our actual understanding so that our children can evolve there, so that we can actually build them up. Our children can learn how to eat, how to handle things, and for that matter how to roll around on the ground and how to relate with other children. Basically, we need to learn how to bring up all of our children as statesmen, royalty almost. In our world we don't have a prescribed royalty as such. However, everybody who learns to handle themselves and to relate with reality fully and properly and with dignity comes through that experience with confidence-which is the equivalent of royalty in this case.

Through applying Shambhala vision to how we raise our children, we develop mutual confidence, so that our children are not regarded as under-developed apes but as embryonic beings, who have the seed of being fully developed within them. As Buddhists, we say that people inherit their own Buddha nature. In dealing with their children, sometimes people forget this. Because young children can't eat, get dressed, change their diapers or walk without help, we regard them as subhuman beings. That would be called setting-sun vision. Setting-sun people do not believe in the Buddhist vision of Buddha nature. They think that human beings are basically apes and their approach to survival is based on the fear of death. Really being alive and actually performing properly in a real world is what we call Great Eastern Sun vision. It is very important to take that attitude towards raising our children. We have to understand that raising our children is actually upgrading basic human existence. The world of the Great Eastern Sun upgrades itself by itself. Sophistication, confidence, dignity, power, sanity and practice all build up tremendously if we work together and have the right attitude. We don't want to leave our children behind, obviously.

All sorts of nuisances may take place, but they are not setbacks. They are part of the journey. Although the tires on our vehicle might be punctured and our transmission might need to be replaced, we keep going. We continue on our journey. In fact, having children provides a tremendous connection with the real world and also with the dharmic world and the vajra world, if I may say so. I found that out myself. At the beginning of my journey, I felt: "I am a mendicant monk. How fantastic. How free!" Then I began to fall in love and I thought, "Maybe I can just fall in love and be with my wife. How clean cut." But when I first heard a San Francisco doctor say, "Congratulations. The test is positive," I didn't know what to say. I felt that I'd been pulled down, made into a part of the world, that the ship had dropped its anchor. Throughout the pregnancy, I was constantly suspicious.

But when my child was born, I realized that there could be no obstacles between my wife and myself. In fact, having a child opened a new avenue of relating with the Great Eastern Sun. It's a perpetually shiny and fantastic sun-although at some point I was hoping that it would be a daughter. It is a fantastic feeling to be a father and an originator of another clan, a further extension of my particular mission, which is to propagate the vajra world and the Shambhala world. It actually works, and it feels very good.

We should have some sense of delight in having children. We can actually open our world to them, whether they are large or small, ten years old or two weeks or even one day old. The Buddhist world is a real, genuine and powerful world. Some day, I hope that a Buddhist-inspired educational system can be presented, where children can actually learn to sit and practice. Some kind of early training and discipline are very much called for. It's not so much that we are trying to turn our children into Buddhists or Christians or anything else. But we are trying to share the world with them, which is a good world.

We might face all sorts of obstacles, but we can work with them one by one. When one baby needs a diaper changed, we do that. Another one might have diarrhea but we can work with that too, step by step. It's not so difficult. I've been changing a lot of diapers, for people young and old. I've been breast feeding a lot of people, as well as bottle feeding some of them. I myself have acted simultaneously as both father and mother. I appreciate how it feels. There is a lot to do, but the whole thing is wonderful.

Based on the Opening Talk to Alaya Preschool
March 10, 1978
Edited by Carolyn Gimian
Copyright 2009, Diana J. Mukpo

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Tipotologies by Nikos Dimou

Τιποτολογίες (26.2.09)

Ομάδα σημαντικών διανοούμενων μου έστειλε ένα κείμενο διαμαρτυρίας για να το δημοσιεύσω. Μέχρι να βγει το τεύχος μας, θα το έχετε ήδη διαβάσει στον ημερήσιο Τύπο. Υπενθυμίζω μερικές φράσεις:

«…συγγραφείς, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί έπεσαν θύματα βομβιστικών επιθέσεων, επειδή ο λόγος ή οι απόψεις τους δεν ήταν αρεστά σε κάποιους.

…ομιλητές σε ανοιχτή συζήτηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο δέχθηκαν βίαιη και συντονισμένη επίθεση με σκοπό να αποτραπεί ο δημόσιος λόγος τους μέσα σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα …πανεπιστημιακός ξυλοκοπήθηκε άγρια μέσα στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, όπου είχε κληθεί να μιλήσει.

Απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρη για τα μεταπολιτευτικά χρόνια έξαρση βίας και τρομοκρατίας δεν μπορεί κανείς να μένει αδιάφορος».

Και δεν μένουν αδιάφοροι. Ανασύρουν το κλασικό μπλα-μπλα διαμαρτυρίας όμως το «δια ταύτα» τους δεν λέει τίποτα!

«Καλούμε τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, τους ακαδημαϊκούς δασκάλους, τους λειτουργούς του Τύπου, αλλά και κάθε πολίτη που σέβεται και υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου και των ιδεών, να εκφράσουν την αντίθεσή τους».

Εκτός από το να ζητήσετε την αντίθεση μας (την εκφράζουμε! την εκφράζουμε!) δεν έχετε κάτι πιο συγκεκριμένο να προτείνετε; Τα περισσότερα συμβάντα που αναφέρετε έλαβαν χώρα μέσα στο (ρεζίλι πλέον) πανεπιστημιακό άσυλο. Μήπως να αστυνομευθεί – έστω, εκ των ένδον; Μήπως να αρθεί; Μήπως να αλλάξουν δομή και μορφή τα ΑΕΙ μας; Μπα, που τέτοια τόλμη! Να πείτε τα πράγματα με το όνομά τους; Να έρθετε αντιμέτωποι με τον κυρίαρχο Λαϊκισμό; Να εναντιωθείτε στα θέσφατα των πάσης φύσεως «προοδευτικών»; Να καταδικάσετε τουλάχιστον τον ψευτοαριστερισμό της κουκούλας και της γροθιάς;

Εξήντα διανοούμενοι και συγγραφείς, το άνθος των ελληνικών γραμμάτων, υπογράφουν αυτή την απόλυτη τιποτολογία. Και να είχα χώρο για τα ονόματά τους δεν θα τα έβαζα. Δεν τους προσθέτει τίποτα. Σαφώς η κατάσταση είναι απαράδεκτη. Αλλά με διακηρύξεις που απλώς αποφεύγουν το πρόβλημα και γενική «έκφραση αντίθεσης», δεν γίνεται τίποτα.
LIFO (26.2.09)

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Μεικτή Ζώνη

Μεικτή Ζώνη του Κωστή Παπαγιώρτη

Κακοδημοκρατίες. Παρακολουθώντας το δημοκρατικό βίο να εξελίσσεται δυναμικά, υπόγεια, καταθλιπτικά σε μέγα φροντιστήριο αδικίας.

"Η δημοκρατία, επειδή γνωρίζει απ' έξω κι ανακατωτά το κακό, είναι μανούλα στη διαίρεση. Την αδικία δεν τη φορτώνει σε μια κεντρική, αυταρχική εξουσία, απεναντίας έχει την κομψότητα να μοιράζει την ευθύνη σε όλους. Ο τρόπος; Με το ιδιοφυές τέχνασμα της ψήφου που ισούται ευθέως με συνενοχή. Ό,τι κάναμε, μαζί το κάναμε, όπως λέει και το άσμα. Κατά συνέπεια ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Ως εκ τούτου, ο δημοκρατικός βιος εξελίσσεται δυναμικά, υπόγεια, καταθλιπτικά σε μέγα φροντιστήριο αδικίας.

" ΕΝΩ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ πρέπει να αναγνωρίζω τον καλό εαυτό μου και να εμπνέομαι την επιθυμία να του μοιάσω, τα πράγματα ρέπουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο άλλος μου θυμίζει τα αποθέματα οργής και καταστροφικότητας που κεφαλοποιώ μέσα μου. Αντί για την παντομίμα της αρετής που αγγίζει άμεσα την καρδιά, με κάνει θεατή εχθροπραξιών σημαίνοντας μέσα μου συναγερμό. Τι "χαλάει" τους ανθρώπους; Ότι μονίμως βρίσκονται επί ξηρού ακμής. Ο άλλος υποσκάπτει τη θέση μου, μειώνει την υπόστασή μου, με μηδενίζει δωρίζοντάς μου το δημοκρατικό του λοίδορο χαμόγελο. Κι όλα τούτα επειδή η καθολική διαβούλευση και αντιπροσώπευση επινόησε τη μόνη δυνατή πολιτική λύση: όλοι ξεκινούν τύποις ισότιμοι και το μόνο που επιδιώκουν είναι η κατάφωρη αδικία και ανισότητα."

LIF0 04.02.2009, p. 22

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Σιγά μην κλάψω...

Σιγά μην κλάψω
Του Nικoυ Γ. Ξυδακη

H νέα χρονιά αρχίζει φορτωμένη σκοτεινούς οιωνούς. Η κρίση, που διαπερνά τον πλανήτη και τη μικρή μας χώρα, δεν είναι μόνο οικονομική· είναι κρίση πολιτική και κοινωνική, είναι κρίση ηθική και κρίση αξιών. Πορευτήκαμε για πολλά χρόνια οδηγημένοι από στερεότυπα, μηρυκάζοντας κλισέ, αβασάνιστα, επιπόλαια, αφήνοντας τους εαυτούς μας σε ξένα χέρια, σε διαμεσολαβητές, σε δανεικά, σε έτοιμες λύσεις. Τώρα πορευόμαστε ανάμεσα σε διαψεύσεις. Με πικρή επίγνωση – μα ευτυχώς, είναι επίγνωση.

Ανάμεσα στο σμήνος των σκοτεινών οιωνών, πεταρίζουν φωτεινά οι ελπίδες. Μέσα στον κρύο διαυγή Δεκέμβρη μάς φανερώνεται μια Ελλάδα μοντέρνα. Αντιφατική, με πλήθος θυλάκων καθυστέρησης, διάστικτη από αρχαϊσμούς, ναι – παρ’ όλ’ αυτά, μοντέρνα. Με νεολαία ευαίσθητη και δυναμική, που αντιδρά, παλεύει, μορφώνεται, ταξιδεύει, επικοινωνεί· μια νεολαία χωρίς συμπλέγματα, διεθνή και ακομπλάριστη όσο ποτέ. Και ταυτόχρονα μεσογειακή και ελληνική, με αίσθηση του χωροχρόνου της, της παράδοσης και του προσώπου της.

Ακούω τα τραγούδια των νεότερων γενιών, βλέπω τις ζωγραφιές και τις παραστάσεις τους, πίνω ένα καφέ στα στέκια τους. Τους βλέπω πολύχρωμους και συντροφιασμένους, ρεαλιστές και παθιασμένους, κριτικούς και cool, πολύμορφους. Μητροπολιτικούς. Από το Μπραχάμι ώς τα Λιόσια, κι από τα Χανιά ώς την Καλαμαριά, από το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ ώς τους δρόμους της Βαρκελώνης. Με ή χωρίς Ph.D.

Ακούω τα τραγούδια των νεότερων γενιών, βλέπω τις ζωγραφιές και τις παραστάσεις τους, πίνω ένα καφέ στα στέκια τους. Τους βλέπω πολύχρωμους και συντροφιασμένους, ρεαλιστές και παθιασμένους, κριτικούς και cool, πολύμορφους. Μητροπολιτικούς. Από το Μπραχάμι ώς τα Λιόσια, κι από τα Χανιά ώς την Καλαμαριά, από το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ ώς τους δρόμους της Βαρκελώνης. Με ή χωρίς Ph.D.

Η εναλλακτική κουλτούρα, τα δίκτυα, οι παρέες, το κοινοτικό πνεύμα των νεοτέρων, αρχίζουν να διαχέονται στο υπόλοιπο, ημιαναίσθητο σώμα της κοινωνίας. Τα ραδιόφωνα ανακαλύπτουν εγχώρια σκα και ραπ, παραμερίζουν λιγάκι την κουρτίνα του σκυλοπόπ που μας τυφλώνει, στον Μελωδία και στο YouΤube, στο αυτοκίνητο, μες στον διαυγή Δεκέμβρη, ακούμε δοξαστικό το «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ» από μια οργιώδη μπάντα με έγχορδα και πνευστά, με έναν ακατάβλητο γκριζομάλλη τραγουδιστή: ο σχεδόν πενηντάρης Αγγελάκας συνομιλεί με τους εικοσάρηδες και τους λυκειακούς χούντις. Ενα τραγούδι καθρεφτίζει τον Καιρό.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Advice to teenagers.


Khyentse Rinpoche's advice to teenagers

This twenty-one minute sound file, taken from a youth audience (ages 13-27) with Khyentse Rinpoche, is presented "here" with the permission of Dzongsar Jamyang Khyentse Rinpoche. The audience took place in Halifax on 29 November 2008.

Excerpts from the audio file

On growing up too fast

So, today I have something to tell you, that is especially for the teenagers, especially. I don't know whether you realize this, this is really important. It's ... important is not the right word. I don't know what to say. I'm trying to fish for a word.

There is something so incredible about being young. I made a mistake by trying to grow up fast, and I'm sure there are a lot of other people who have made the same mistake. Please for your own sake, do not grow up fast, because you can never rewind and play back. Once you play, that's it!

But this is easier said than done, no? ... a whole society, books, television, movies ... all trying to make you grow up. And you yourself, as a human being ... human nature is competing: "Who will grow up fastest?" I'm sure you even tell yourselves sometimes, "Grow up! C'mon!" ... not the right thing to do.

On discipline and depression

OK. One last word. Now, I hate to use the word discipline. The trouble is this is the one thing that you don't want to hear, discipline ... But even to make a cappuccino, you need a discipline ... you need a discipline, of course. Skateboarding, all these things, they all need discipline. In our modern society, one of the biggest problems is depression, really really feeling down and depressed, and people turning to drugs and alcohol and all of that. If you really look into the root of the depression, it is because of lack of discipline.

Discipline is so important ... And when I say discipline I'm talking about something so simple, huh? I'm not talking about like getting up in the morning, 5 o'clock ... you know, like things like that ... You make your own discipline, such as, I don't know ... something like, "I will not go to Starbucks on Wednesdays." Really, if you took that kind of vow, something as simple as this, in the future, the ratio of visits to your shrink will be definitely reduced. Even as simple as not going to Starbucks on Wednesday. I'm serious. I'm serious ... If you can manage ... if you do that one year, good! Very good. You have learned the art of controlling yourself.

If you want to be brave (you know, maybe you think, not going to Starbucks on Wednesdays would be too simple for you) then take a vow: Next six months, whoever it is, you will not yell at them. That's a difficult one, huh? That's a difficult one ... But it will give you amazing, amazing power. Because ... you all want to be indestructible, don't you? Well, if you want to be indestructible, why volunteer yourself, to become an easy target? So, you can become very brave and take that kind of vow also.

On failure

Question: If we were take a vow, for six months never to yell at somebody, how would you be ... you know, sort of approach a possible inevitable failure, or how should you approach this ...

Khyentse Rinpoche: Ah, failure is good. Failure is good. You have to fail many times. Take a vow again. Take a vow again ... To shape the human character a lot of things have to go wrong, you know. You shouldn't be afraid [of failure].