Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

Albert Camus, Invincible Summer - Γιώργος Σεφέρης, Πάνω σ' ένα ξένο στίχο

"Μιλά... βλέπω ακόμη τα χέρια του ....

να μου χαρίζουν την ακύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα
στην καρδιά του χειμώνα."

Γιώργος Σεφέρης, Πάνω σ' ένα ξένο στίχο



“My dear,
In the midst of hate, I found there was, within me, an invincible love.
In the midst of tears, I found there was, within me, an invincible smile.
In the midst of chaos, I found there was, within me, an invincible calm.
I realized, through it all, that…
In the midst of winter, I found there was, within me, an invincible summer.
And that makes me happy. For it says that no matter how hard the world pushes against me, within me, there’s something stronger – something better, pushing right back.

Truly yours,
Albert Camus”






Η τέλεια αγάπη αποβάλλει τον φόβο.
Εάν υπάρχει φόβος, τότε δεν υπάρχει τέλεια αγάπη. 
Αλλά: μόνο τέλεια αγάπη υπάρχει. 
Εάν υπάρχει φόβος, παράγει μια ανύπαρκτη κατάσταση. 



"Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,

τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,
τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,
ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ
συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν ἄγριο Ποσειδώνα δὲν θὰ συναντήσεις,
ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,
ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου."

Κ.Π.Καβάφης, Ιθάκη 

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021

Tα πατώματα | Μαρία Φαραντούρη, Μιχάλης & Παντελής Καλογεράκης

σαν Μαγεμένοι... | «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ |...


Μόνο τα πρώτα πέντε λεπτά


Μπορεί ένας καλός άνθρωπος να ζήσει με καλοσύνη και να μείνει καλός στον κόσμο ετούτον, που 'ναι γεμάτος κακία κι όπου βασιλεύει το αξίωμα "homo homini lupus";...
Το ερώτημα μένει, για τον συγγραφέα και την ηρωίδα του (τον μόνο καλόν άνθρωπο σ' όλο το Σετσουάν - σ' όλη τη Γη), που η καλοσύνη της την οδηγεί στη συμφορά, η αγάπη στη δυστυχία, ο έρωτας στην απελπισία...
...Δεν μπορεί, λοιπόν, να επιζήσει η καλοσύνη στον κόσμο μας;
...Μια κάποια λύση, η σωστή λύση - πρέπει να υπάρξει. Πρέπει!
Κι αν δεν φτάνει ως αυτήν ο Μπρεχτ, την ατενίζει μ' ελπίδα, προσδοκώντας την τελική απελευθέρωση του ανθρώπου στο "αύριο που τραγουδά". Και, νιώθοντας την αδυναμία του να προχωρήσει, για την ώρα, απ' το ερώτημα στην απάντηση, λέει στους Μεταγενέστερους πάλι:
"Εμείς, που θέλαμε ν' ανοίξουμε το δρόμο της φιλίας,
δε μπορέσαμε να γίνουμε φίλοι.
Αλλά εσείς, όταν θα 'ρθει ο καιρός
που ο άνθρωπος θ' απλώνει το χέρι του στον άνθρωπο,
να μας θυμάστε
μ' επιείκεια..." (Μάριος Πλωρίτης, από την έκδοση)

Δραματική παραβολή - απόδοση: Μάριος Πλωρίτης
Απόδοση τραγουδιών: Νικηφόρος Βρεττάκος


Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2021

Τι δεν σου είπαν στο σχολείο για τον επαγγελματικό προσανατολισμό | Spyr...

Mήνυμα προς όλη την Ανθρωπότητα ~ Τσάρλι Τσάπλιν



Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει

Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια;
Kαι τη χιλιοκαταστρεμμένη Bαβυλώνα, ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές;
Σε τι χαμόσπιτα της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;
Tη νύχτα που το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν, πού πήγανε οι χτίστες;
H μεγάλη Pώμη είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;
Πάνω σε ποιούς θριαμβεύσανε οι Kαίσαρες;
Tο Bυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;
Aκόμα και στη μυθική Aτλαντίδα, τη νύχτα που τη ρούφηξε η θάλασσα, τ’ αφεντικά
βουλιάζοντας, μ’ ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.
O νεαρός Aλέξανδρος υπόταξε τις Iνδίες.
Mοναχός του;
O Kαίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτ’ ένα μάγειρα μαζί του;
O Φίλιππος της Iσπανίας έκλαψε όταν η Aρμάδα του βυθίστηκε.
Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
O Mέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Eφτάχρονο τον Πόλεμο.
Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;
Kάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;
Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;
[Μπρεχτ 2009: 24]



1. Πώς δομείται το ποίημα, πώς λειτουργεί το ερωτηματικό ;

2. Ποιο είναι το βασικό θέμα του ποιήματος;



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Μπέρτολτ Μπρεχτ
Γεννήθηκε το 1898 στο Άουγκσμπουργκ της Γερμανίας. Αντικομφορμιστής, ορκισμένος εχθρός
του πολέμου και του καπιταλισμού. Όταν οι Εθνικοσοσιαλιστές καταλαμβάνουν την εξουσία το
1933, ο Μπρεχτ παίρνει τον δρόμο της εξορίας. Το 1949 εγκαθίσταται οριστικά στο Βερολίνο,
όπου πεθαίνει το 1956. Στα έργα του εστιάζει περισσότερο στη διανοητική επεξεργασία και όχι
τόσο στη συναισθηματική εμπλοκή. Ο αναγνώστης οφείλει να κρίνει, ώστε να σχηματίζει μια
δική του άποψη για τα γεγονότα, να παίρνει μόνος του μια θέση απέναντι σ’ αυτά. Είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς ο άνθρωπος προβάλλεται όχι με την αιώνια και την οικουμενική σημασία του,
αλλά με τη μεταβλητή και τη «ρέουσα», αυτή που του επιβάλλουν οι κοινωνικές και ιστορικές
συνθήκες της εποχής του.
Για περισσότερες πληροφορίες βλ. και:
http://www.biblionet.gr/author/5095/Bertolt_Brecht

Θεωρία και ασκήσεις για το σχηματισμό των παραθετικών

 Θεωρία για τα παραθετικά επιθέτων 

http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/Yliko/Theoria%20arxaia/ParathetikaEpithetwnEpirrimatwn.htm

Άσκηση για τον αναλογικό σχηματισμό


Ανώμαλα παραθετικά

άσκηση 2 

άσκηση 3

άσκηση 4



Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2021

ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ- THE SPARTANS ( Α )1/9





Πολυχρονίου Κ., Η φωνή του Καβάφη την εποχή του κορονοϊου

Τώρα τι θα συμβεί σ’ εμάς
δίχως βάρβαρους;
Φαίνεται πως αυτοί οι άνθρωποι
ήταν ένα είδος λύσης.

Tο ιστορικό ποίημα του Καβάφη «Περιμένοντας τους βαρβάρους» είναι ένα αριστούργημα που φαίνεται να μη χάνει ποτέ τη σημασία του. Αναφέρεται σε πολιτικούς, ηγέτες γενικά, που αδυνατούν να βοηθήσουν την κάποτε κυρίαρχη πόλη, το κράτος ή την αυτοκρατορία τους να διαβούν μέσα από δύσκολες συνθήκες. Εφτασαν στο σημείο όπου η κατάρρευση αυτής της αυτοκρατορίας φαίνεται να είναι αναπόφευκτη. Οι ξένοι κατακτητές δεν αποτελούν τώρα μόνο μια απειλή, αλλά και τα μέσα, με τα οποία η προηγούμενη εξουσία ορίζεται. Αυτή η «λύση» που παρέχουν οι βάρβαροι βοηθάει στην απάντηση της ερώτησης: «Τι είμαστε;». Δίχως την απειλή τους –που υποθετικά αποτελούν– δεν υπάρχει διαφυγή από την απώλεια ταυτότητας. Είναι αλήθεια ότι οι βάρβαροι αντιπροσωπεύουν μια πρωτόγονη κατάσταση. Αλλά αντιπροσωπεύουν, επίσης, ένα σθένος και μια δύναμη που δυναμώνουν αντί να εξασθενούν. Οι βάρβαροι είναι λύση και καταστροφή συνάμα. Αν η κοινωνία σας τελειώσει, το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» σημαίνει «Περιμένοντας το τέλος σας».


Με τον ίδιο τρόπο που μια αυτοκρατορία αντιμετωπίζει την απειλή από εισβολείς, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση ζωής και θανάτου στην οποία η ποιότητα των ηγετών μιας χώρας γίνεται εμφανής. Εκείνοι που καθοδηγούνται από την πολιτική εξουσία, τον εγωισμό, την αλαζονεία και την απληστία οδηγούν τους ανθρώπους τους στην πολιτική και κοινωνική παρακμή. Η πανδημία της COVID-19 είναι –κατά μία έννοια– η δική μας εκδοχή των βαρβάρων του Καβάφη, την οποία αντιμετωπίζουμε με την ανησυχητική αίσθηση ότι, όταν θα έχει φύγει, οι ηγέτες μας ενδέχεται να έχουν απολέσει την καθοριστική τους αιτία.

Οχι μόνο πολλοί ηγέτες έχουν αποτύχει στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν την πανδημία, αλλά πολλοί έχουν επίσης προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν την πανδημία για τους δικούς τους σκοπούς. Να αιτιολογήσουν τις ενέργειές τους μέσω της πανδημίας, όπως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν ενέργειες επειδή οι «βάρβαροι» ήταν εκεί έξω. Δεν είναι ότι οι ηγέτες είναι απαραίτητα κακοί. Κατά μία έννοια, αντιμετωπίζουν ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από τις δυνάμεις τους, όπως και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους βαρβάρους. Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ορισμένοι ηγέτες ήταν απογοητευτικοί στο διάβα της Ιστορίας. Η αδυναμία, η απάθεια και η ηθική παρακμή τους οδήγησαν τους δικούς τους ανθρώπους στην απόγνωση και στον θάνατο. Δίπλα τους βρίσκεται μια κοινωνία γεμάτη φόβους και αβεβαιότητα. Μια κοινωνία αδύναμη, με τους ανθρώπους της να έχουν μετατραπεί σε κενό περιεχόμενο χωρίς πεποιθήσεις και αρχές.

Το μήνυμα του Καβάφη είναι ότι όταν αντιμετωπίζουμε κρίσεις με αξιοπρέπεια και χωρίς συμβιβασμούς δεν είμαστε δειλοί και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ταπείνωση. Αυτό μας βοηθά να κερδίσουμε τους αγώνες της ζωής και να μην παραιτηθούμε. Κοιτώντας προς αυτή την κατεύθυνση και δημιουργώντας πραγματικούς ηγέτες αρκεί για να μας αναδείξει νικητές στη ζωή.
Σε τέτοιες εποχές αναδύεται ο ηρωισμός, όπως αυτός απεικονίζεται στον Καβάφη. Και έχουμε δει πολλούς ήρωες στην εποχή του κορωνοϊού. Οι ήρωές μας είναι αυτοί που φρουρούν τις σημερινές Θερμοπύλες. Είναι εκείνοι που κυριολεκτικά βρίσκονται ανάμεσα σ’ εμάς από τη μια μεριά και από την άλλη στον ιό και τον θάνατο. Οι γιατροί, οι νοσοκόμες και το νοσοκομειακό προσωπικό, που εργάζονται ατέλειωτες ώρες, θέτοντας σε κίνδυνο κάθε λεπτό τη ζωή τη δικιά τους και των οικογενειών τους για να μας σώσουν, μας παρακινούν να σκεφτούμε το καβαφικό ποίημα. Ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι γενναίοι Σπαρτιάτες του βγήκαν για να φρουρήσουν την Ελλάδα με τη ζωή τους. Οι «Θερμοπύλες» μας προσκαλούν να υποθέσουμε ότι όσοι έδωσαν τη ζωή τους, γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν εξαιτίας προδοσίας, είχαν ήδη επιδείξει τις αξιοθαύμαστες ιδιότητες του ποιήματος. Πολεμώντας με τη δύναμη των ημίθεων αν και γνώριζαν ότι είναι θνητοί. Εχουν γράψει ιστορία και πρέπει να τιμηθούν όπως οι ήρωες. Την ίδια ώρα, απευθύνουμε κατηγορία στον Εφιάλτη, του οποίου οι κακές αποφάσεις κόστισαν τη ζωή τόσο πολλών ανθρώπων.


Ο Καβάφης μας παρέχει αθάνατα παραδείγματα αντιμετώπισης και υπέρβασης κρίσεων. Ας λάβουμε υπόψη μας τα μαθήματα του Καβάφη, παραμερίζοντας τον φόβο σ’ αυτό το ταξίδι, έτσι ώστε να κατορθώσουμε να φτάσουμε στο «σπίτι μας» με ασφάλεια, στις «Ιθάκες» μας, όπου μαθαίνουμε να εκτιμούμε τα πάντα.

* Η κ. Κέλλυ Πολυχρονίου είναι διευθύντρια του Προγράμματος Νέων Ελληνικών, Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Βοστώνης. Associate in Hellenic Studies, Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Harvard.

ΠΗΓΗ: εφ. Καθημερινή

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2021

Διαδραστική έκθεση "Οι περσικοί πόλεμοι"

 


Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ένα από τα αίτια για τα Μηδικά ήταν η φιλοδοξία των Περσών να καταλάβουν το Αιγαίο και τις σημαντικές ελληνικές πόλεις, με απώτερο στόχο την επέκταση της αυτοκρατορίας τους στη Δύση.

Επί βασιλείας του Δαρείου, την αφορμή για επίθεση έδωσε η βοήθεια των Αθηναίων και Ερετριέων στους επαναστατημένους Ίωνες της Μικράς Ασίας (499 π.Χ.).

Η πρώτη μεγάλη σύρραξη των αντίπαλων στρατευμάτων σε ελληνικό έδαφος πραγματοποιήθηκε το 490 π.Χ., στην πεδιάδα του Μαραθώνα. Η αθηναϊκή δημοκρατία, που είχε πρόσφατα εγκαθιδρυθεί (508 π.Χ.), αντιμετώπισε με επιτυχία έναν ισχυρότατο εχθρό παρατάσσοντας απέναντί του ελεύθερους πολίτες-οπλίτες, ενισχύθηκε και εδραιώθηκε.

Η δεύτερη περσική εισβολή σημειώθηκε το 480-479 π.Χ. Στις Θερμοπύλες, το Αρτεμίσιο, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές οι Έλληνες αναμετρήθηκαν με τον πολυάριθμο στρατό του Ξέρξη, καταφέρνοντας να αντισταθούν και τελικά να υπερισχύσουν τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα.

Στα γεγονότα αυτά αναφέρεται η έκθεση Ιστορίης Απόδεξις. Τα ευρήματα που παρουσιάζονται αποτελούν τα τεκμήρια, άμεσα ή έμμεσα, της ιστορικής αφήγησης. Γύρω από τους δύο βασικούς άξονες που ορίζουν η μάχη των Θερμοπυλών και η ναυμαχία της Σαλαμίνας, αναπτύσσονται θεματικές ενότητες όπως ο στρατηγικός σχεδιασμός που ακολούθησαν οι Έλληνες στις συγκρούσεις τους με τους Πέρσες, ο εξοπλισμός των μαχητών και η σφυρηλάτηση της ισχυρής αθηναϊκής ναυτικής δύναμης. Τίθεται επίσης το ερώτημα γιατί οι Περσικοί Πόλεμοι συνδέθηκαν με την ανάπτυξη της δημοκρατίας και την άνθηση της κλασικής εποχής και επιχειρείται να ανιχνευθεί ο απόηχος της νίκης κατά την αρχαιότητα αλλά και στους αιώνες που ακολούθησαν.

https://2500years.culture.gov.gr/


Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021

Μαρία Ευθυμίου - Iστορικός | Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Αντρέι Ρουμπλιόφ (1966) [HD 720p] ελληνικοί υπότιτλοι


Υπόθεση: Στη Ρωσία του 15ου αιώνα ο αγιογράφος Θεοφάνης ο Έλληνας επιλέγει ως βοηθό του το μοναχό Αντρέι Ρουμπλιόφ. Ο τελευταίος έχει διάφορους θεολογικούς προβληματισμούς κι όταν σε μια επιδρομή των Ταρτάρων αναγκάζεται να σκοτώσει, για να προστατεύσει μια ανυπεράσπιστη κοπέλα, βυθίζεται στη σιωπή και απαρνείται για πολλά χρόνια τη ζωγραφική. Θ’ αρχίσει να μιλά και να ζωγραφίζει ξανά, στο έξοχο, τελευταίο μέρος της ταινίας, όταν το πείσμα και η δύναμη ψυχής του νεαρού και άπειρου χύτη που κατασκευάζει την τεράστια καμπάνα, θα του ξαναδώσει το πάθος για ζωή και δημιουργία. Στο επίκεντρο της δεύτερης ταινίας του Ρώσου δημιουργού Αντρέι Ταρκόφσκι ("Στάλκερ", "Σόλαρις") βρίσκονται τα μεγάλα θέματα που απασχόλησαν τον Ταρκόφσκι σ’ όλο του έργο: το νόημα της ζωής, το αίνιγμα του θανάτου, η πνευματικότητα, η μεταφυσική, το ζήτημα της πίστης, η αθανασία της ψυχής, οι έννοιες της θυσίας και της αγάπης. Με μεγαλειώδεις σκηνογραφίες, εκπληκτικές κινήσεις της κάμερας και αφηγηματική ποίηση που σφύζει από φαντασία, ο Ταρκόφσκι εκθέτει τη δική του εκδοχή για τον κοινωνικό ρόλο της τέχνης. Η τρεισήμισι ωρών αναπαράσταση του πραγματικού κόσμου εκείνης της εποχής, παίρνει υπόψη της ότι, η άποψη των σημερινών ανθρώπων για κείνη τη μακρινή εποχή διαφέρει παντελώς από την άποψη των ανθρώπων που την έζησαν. Ετσι η ταινία του Ταρκόφσκι – που δεν είναι ούτε βιογραφία ούτε ιστοριογραφία με μορφή συνεκτικής ιστορίας – δομείται με επεισόδια της ζωής του αγιογράφου, σε χαλαρή σχέση μεταξύ τους, που ακουμπούν πάνω σε κρίσεις πίστης, που αγγίζουν την ωμότητα και το χάος αλλά και την αντίδραση τόσο του καλλιτέχνη όσο και του πιστού. Κατά τον Ταρκόφσκι, η διαδικασία εξημέρωσης και εκπολιτισμού την περίοδο εκείνη ήταν έργο θεόσταλτων, εμπνευσμένων χριστιανών καλλιτεχνών. Μπορεί κανείς να διαφωνεί ριζικά και κάθετα μ' αυτή τη μεταφυσική άποψη αλλά έτσι και το βλέμμα σου αιχμαλωτιστεί από τις ανυπέρβλητες αγιογραφίες, έτσι και παραμερίσεις όλες τις αφηγηματικές συμβάσεις, έτσι και άνευ όρων παραδοθείς, τότε σε μια άλλη διάσταση θα εκτοξευθείς. Εκεί όπου το Σινεμά όχι μόνο είναι εξαγνισμένο από τα σκουπίδια και τα δεκανίκια, αλλά εκεί όπου πραγματικά η μεγάλη Ποίηση με την εικόνα συστεγάζονται κάτω από τον ίδιο ουρανό! Κανείς άλλος δεν υπήρξε σαν εκείνον. Και κανείς άλλος δεν πρόκειται σύντομα να προκύψει. Γιατί εκτός από το τάλαντο, τη μαστοριά και την τεχνική, εκτός από απροσμέτρητο μόχθο, απαιτείται ανείπωτη και άνευ όρων πίστη και ταπεινοφροσύνη. Αν και είναι - μαζί με τα "Παιδικά χρόνια του Ιβάν" - μιά από τις πιο προσιτές στο μέσο θεατή ταινίες του δημιουργού, η ταινία απαγορεύθηκε από την Επιτροπή Λογοκρισίας της Ε.Σ.Σ.Δ. για ιδεολογικούς λόγους, για να προβληθεί εν τέλει 7 χρόνια αργότερα! Ωστόσο, η καλλιτεχνική της επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη, και συχνά περιλαμβάνεται στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Είναι και από τις λίγες θετικά προσκείμενες στον Χριστιανισμό σοβιετικές ταινίες. Ίσως κι η μόνη. Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ αναγνωρίστηκε ως άγιος από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία το 1988. Η μνήμη του τιμάται στις 29 Ιανουαρίου.

ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ. ΣΙΝΕΜΑ ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ - ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΕΪΛΕΡ

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2021

Columbia Professor: There’s a 50% Chance We’re Living in a Simulation


In an influential 2003 paper, University of Oxford philosopher Nick Bostrom laid out the possibility that our reality is a computer simulation dreamed up by a highly advanced civilization. In the paper, he argued that at least one of three propositions must be true:

  1. Civilizations usually go extinct before developing the capability of creating reality simulations.
  2. Advanced civilizations usually have no interest in creating reality simulations.
  3. We’re almost certainly living inside a computer simulation.

Now, Columbia University astronomer David Kipping took a hard look at these propositions, also known as Bostrom’s “trilemma,” and argued that there’s essentially a 50-50 chance that we are indeed living in a simulation, Scientific American reports.

Kipping collapsed the first two propositions into one, arguing that they both would result in the same outcome — we are not living inside a simulation.

“You just assign a prior probability to each of these models,” Kipping told SA. “We just assume the principle of indifference, which is the default assumption when you don’t have any data or leanings either way.”

Kipping also argues that the more layers of reality a simulation was embedded in, like a Russian doll, the more computer resources would dwindle.

In other words, the further you went down the rabbit hole, the less computing power you’d have to create a convincing simulation.

The astronomer’s conclusion after crunching the numbers: it’s about a 50 percent chance that either hypothesis is true.

But if humans were to ever come up with such a simulation, that picture would change radically.

Other findings could put the question to bed. What if we could detect a “glitch in the Matrix” that showed that our reality is a simulation? Or what if we could demonstrate that the simulation uses quantum superpositions that are only determined when you look at them?

Others even argue that over the next several decades, our computing know-how will actually allow us to finally confirm once and for all if we do live in a simulation or not.

For now, we have to contend ourselves with the fact that we just don’t know.

READ MORE: Do We Live in a Simulation? Chances Are about 50-50 [Scientific American]

More on simulations: Computer Scientist: Ghosts Could Be Sign Universe Is Simulated