Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

Victim of the Muses by Todd M. Compton



Ex is, qui in porticibus spatiabantur, lapides in Eumolpum recitantem miserunt. At ille, qui plausum ingenii sui nouerat, operuit caput extraque templum profugit. Timui ego, ne me poetam uocaret.
Petronius Satyricon

Preface

The following study started out as an attempt to do for hero poets what Fontenrose had done for hero athletes. Thus, his methodology of theme comparison will be apparent in the following pages, and also an interest in hero cult. However, Aesop, Hipponax, and Sappho, especially, led me to the central theme of thepharmakos, and I became interested in the theme of the exclusion of the poet—by trial, exile, or execution/murder—of which the pharmakos theme is the ritual reflex. Though hero cult and the pharmakos complex are related, my focus shifted to the scapegoat.
However, this study’s compass goes far beyond the classic Aesopic pharmakos pattern. Any time a poet-satirist is subjected to legal punishment, is exiled, or is executed or murdered, I have examined the story. Such themes are closely related to the pharmakos pattern, of course, for that unfortunate victim was sometimes chosen by trial, was forcibly expelled from his city, and, at least in legend, was killed. Expulsion is the key theme.
I have examined such stories whether they were legendary or historical—or, as was often the case, an ambiguous interface between the two. Thus my focus is quite different from the investigation of those who have been concerned with proving a story ahistorical. While they often seem to lose interest as soon as they have come to the conclusion that a story is not factually true, I became increasingly interested in persistent legendary patterns, which can be very archaic. Often, it is close to impossible to ascertain whether a story is historical or legendary, though one can make educated guesses one way or the other. There are undoubtedly ahistorical legends of exiled or murdered poets (most obvious when there is a miraculous or supernatural framework, as in the legend of Simonides in which the Dioscuri save the poet from death and punish a stingy, dishonest patron); but there are undoubtedly historical cases of exiled or executed poets. To complicate the issue, certainly historical cases often have legendary accretions. But, for my purposes, certainty on the question of historicity is not necessary, though, when possible, it is useful to have. A legendary pattern has its own significance and interest.
Thus, my analysis of these stories, and my central theme, led me to probe the meaning of the scapegoat in Greek, and other cultures, both in legend and history. I became especially interested in the positive aspects of the scapegoat—in the case of the poet, he is inspired; in legendary cases, often overtly consecrated by a theophany, thus sacred. Seemingly, much different from the deformed human katharma, refuse, stoned out of Greek cities. Of course, the scapegoat is ambiguous, even in ritual, and the effect of the scapegoat is always positive, according to the ideology of the ritual.
In addition, the connections of the scapegoat—and of our poets—with war led to related issues. Often the pharmakoi are excluded to deal with war or invasion as a crisis. And often, our poets had military vocations, partially or dominantly. Archilochus was a soldier, and was reportedly killed in battle, a death linked to a cultic legend. Tyrtaeus is a standard deformed, dim-witted, mad pharmakos figure, whom the Athenians have selected as their least desirable citizen, to expel from the city and give to the Spartans; he becomes the Spartans’ general, poetic source of martial inspiration, and savior.
Furthermore, satirical poetry and language have often been compared to violent combat. A common denominator of poet and warrior is madness—or, more precisely, possession. The aggression of the satirist and the aggression of the warrior are both ambiguously focused toward the good of the community, and the warrior becomes as much a scapegoat as does the poet. The warrior wields a sword or spear; as does the satirist, verbally (though his poetry is often compared to the violence of the animal’s bite, as well as to weapons).
After examining the Greek poets, I turn to a comparative perspective. In 1975, M. L. West criticized classicists for examining Greek culture in isolation, then showed how the myth of Helen in Greece had possible Indo-European roots. [1Though there are certainly pitfalls and uncertainties in cross-cultural comparison, such comparison nevertheless often offers important insights. Greek etymology, for instance, without study of extra-Greek cognates, would be obviously uncritical. The study of extra-Greek mythical and cultural cognates is just as valuable for an understanding of Greek myth and culture. West referred to analysis of Helen, without its Indo-European context, as a “dereliction of knowledge,” [2and wrote that in some (not all) areas of Greek studies, “it is necessary to view the Greeks in a larger spatio-temporal context … We must not be afraid to cross boundaries … I would hesitate to dismiss any branch of knowledge as having nothing to contribute to the rest.” [3Such study, like all other research, is subject to constant revision, but some solid progress has been made in this area. The studies of West, Georges Dumézil, Marcello Durante, Gregory Nagy, and Calvert Watkins on the prehistory of Indo-European poetics effectively show how breadth of perspective can contribute toward specialization. Watkins’s How to Kill a Dragon (1995) is an exciting contribution both to comparative poetics and myth. [4]
Thus, in chapters 17 through 19, I examine poets and myths about poets chiefly in two European countries, Ireland and Germany. Many of the themes in Greek culture receive affirmation and illumination from these poets, especially in my analysis of the combination of aggression and possession in the archaic poet. Many Irish poets were warriors, and two of the chief warrior figures studied by Dumézil, Starkaðr and Suibhne, were leading poets in their cultures. I examine their poetic dimensions in chapter eighteen. In the following chapters I examine exiled or executed poets in Rome.
I should make a few preliminary points. First, my definition of the poet is broad: I look at any verbal artist or satirist. To me, the continuity of satirical language patterns and themes is more important than defining the poet strictly as a metrical practitioner. Thus, Aesop, Socrates, and Cicero are included as important examples of the pattern I discuss. I touch on the relationship of poetry, philosophy, and oratory in the Cicero chapter. In the Mythical Poets chapter, I include Marsyas and related figures, sometimes musicians, not poets by limited definition, largely because Aesop and Socrates were both explicitly compared to Marsyas. But poetry and music were not separate spheres in ancient Greece—for instance, we have the relationship of the word mousikē with Muse, Mousa, traditional consecrator of poets. The etymology of poiētēs, which has a base meaning of ‘maker, creator’, suggests the broad definition of poet I am working with in this study, (verbal) creative artist. [5Bloomfield defines “early” poets as using “all forms of verbal art except conversation. It is difficult to find an accurate word to cover these forms in early societies because verbal art is so closely woven into its culture … Some ‘poetry’ will of course include what we normally mean when we use ‘prose’ as opposed to ‘poetry.’” [6]
Second, and paradoxically, though this study examines poets, it is chiefly a study in myth, legend, religion, and history, though it has obvious relevance to literary study, especially to archaic Greek poetry. Examination of the poet’s poetry is frequent, though the life of the poet is examined first. Clearly, this is merely one way of looking at an issue, not a value judgment on a “right” or “wrong” way.
Third, much of the biographical evidence for poets is late, but this does not automatically mean that it could not be based on earlier traditions. K. J. Dover writes that, “to reject every historical proposition for which a writer of the Roman period fails to cite a Classical source by name … would be to turn the ars nesciendiinto an obsession.” [7On the other hand, some late evidence will clearly not reflect early tradition; when this can be convincingly shown, it is obviously an advance in scholarship. But late does not automatically mean valueless. One of the most significant contributions of Timothy Gantz’s magnum opus, Early Greek Myth, is its repeated demonstration that many myths not attested in the literary record until Hellenistic times or later were certainly pre-Hellenistic, because they are attested in art much earlier than in the fragmentary literary record. For example, Heracles’ murder of Linus is not attested in the written record until Diodorus and Apollodorus; however, it is recorded in fifth-century BC red-figure pottery. [8In fact, we should often regard the first attestation in the historical record as the end of a process (often including much variation in oral tradition and legend, especially in the heroizing narratives we will examine in this study) rather than the beginning.
Fourth, though I examine the lives of many of the most important Greek and Latin poets, I am by no means trying to deal with all major Greek or Latin poets. Still less am I trying to fit them all into the “scapegoat-exile” pattern. Many poets, in fact, even many satirists, are not in any way related to the pattern. Many seem to follow a different pattern, the bright mirror inversion of the dark scapegoat satirist, so to speak. This pattern would certainly be worthy of study, but is not examined in this book. Such poets do not seem to be embroiled in bitter quarrels; they often live peacefully in their home cities all their lives; they perhaps have close, friendly ties with local political leaders. In genetic Indo-European terms, the poet often has mutually beneficial relations with his or her patron. [9One thinks of Sophocles, Pindar, or Horace. However, the “dark” pattern is found frequently enough to be an important pattern.
The book is available online at harvard.edu

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

ΜΗΤΙΔΑ: Νέα ψηφιακή συνεργατική πλατφόρμα για εκπαιδευτικούς

Η διαδικτυακή πλατφόρμα ΜΗΤΙΔΑ του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης δίνει τη δυνατότητα σε εκπαιδευτικούς να δημιουργήσουν περιεχόμενο για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με τη χρήση σύγχρονων διαδικτυακών εργαλείων συνεργασίας και ελεύθερο περιεχόμενο από τις πηγές του ΕΚΤ (αποθετήρια, βάσεις δεδομένων). Η ΜΗΤΙΔΑ (www.mitida.gr) αποτελεί ένα καινοτόμο, φιλικό και εύχρηστο διαδικτυακό περιβάλλον, ειδικά σχεδιασμένο για να υποβοηθήσει τη συνεργατική δραστηριότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας στην ανάπτυξη ψηφιακού εκπαιδευτικού περιεχομένου και την προώθηση της ενεργούς συμμετοχής των μαθητών. Χρησιμοποιώντας ένα σύνολο σύγχρονων εργαλείων και αξιοποιώντας το έγκριτο ψηφιακό περιεχόμενο που συλλέγεται και οργανώνεται στις ηλεκτρονικές υποδομές του ΕΚΤ, οι συμμετέχοντες εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχουν την ευκαιρία να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν οι ίδιοι ψηφιακό διαδραστικό περιεχόμενο. 

Στο πλαίσιο του έργου και αξιοποιώντας πρωτογενές υλικό από τα αποθετήρια του ΕΚΤ και άλλες πηγές ανοικτών δεδομένων, αναπτύχθηκαν παραδειγματικές εφαρμογές στις ακόλουθες τρεις θεματικές περιοχές: Νεότερη Ελληνική Ιστορία και Πολιτισμός Αρχαία και Βυζαντινή Ιστορία και Πολιτισμός Φυσικό και Αστικό Περιβάλλον Οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μπορούν να αξιοποιήσουν συνδυαστικά τις εφαρμογές και το επιστημονικά έγκριτο ψηφιακό υλικό που φιλοξενεί η ΜΗΤΙΔΑ στις παραπάνω θεματικές περιοχές και εφόσον το επιθυμούν, να δημιουργήσουν νέο περιεχόμενο. 

Ειδικότερα, για την παραγωγή ψηφιακού εκπαιδευτικού περιεχομένου, η πλατφόρμα  παρέχει 4 επιμέρους εργαλεία δημιουργίας: Δημιουργία Ηλεκτρονικού Μαθήματος Δημιουργία Θεματικού Χάρτη Συμμετοχή σε Ομάδες Εργασίας Δημιουργία Εκπαιδευτικού Σεναρίου Η διαδικτυακή πλατφόρμα ΜΗΤΙΔΑ αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του έργου “Παραγωγή εκπαιδευτικού & επιμορφωτικού υλικού (με χρήση social networks και user-generated content)”, που εντάσσεται στην πράξη “Εθνικό Πληροφοριακό Σύστημα Έρευνας και Τεχνολογίας/Κοινωνικά Δίκτυα – Περιεχόμενο Παραγόμενο από Χρήστες” που υλοποιείται από το ΕΚΤ στο πλαίσιο του Ε.Π. “Ψηφιακή Σύγκλιση” του ΕΣΠΑ (με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης). Ανάδοχος του έργου είναι η εταιρεία ΚΟΡΥΜΒΟΣ Α.Ε. με υπεργολάβους: το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Τμήμα Βιολογίας & Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας), το Σύλλογο ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ και την εταιρεία Mobics Α.Ε.
www.mitida.gr

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

The story of bottled water (Greek)





Ένα πιθανό βοήθημα για εκπαιδευτικούς που εφαρμόζουν προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Επισκεφτείτε το The Story of Stuff Project στο: http://www.storyofstuff.org
και το http://act.storyofstuff.org/page/s/ma...
Για την ιδιωτικοποίηση του νερού δείτε: http://www.youtube.com/watch?feature=...
O Πρόεδρος της Nestle: «Tο νερό δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα» http://www.savegreekwater.org/?p=2286

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Αχιλλέας Παπαρσένιος, Θεραπεία με αρχαία τραγωδία



BRYAN DOERRIES
The Theater of War
εκδ. Knopf


Τι μπορούν να μας διδάξουν σήμερα οι αρχαίες τραγωδίες, πόσο επίκαιρα είναι τα μηνύματά τους, ποια είναι η οικουμενική και διαχρονική αξία τους; Μπορούν άραγε να βοηθήσουν στην ανακούφιση των βασανισμένων από τις φανερές και αθέατες πληγές του πολέμου ή φυσικών καταστροφών; Ο ιδρυτής του «Θεάτρου του Πολέμου» Μπράιαν Ντέρις, όπως περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο του, είναι πεπεισμένος ότι η σοφία των αρχαίων τραγωδών μας βοηθάει να ανακαλύψουμε τους εαυτούς μας, να αναζητήσουμε την αλήθεια, να διαχειρισθούμε καλύτερα τις «παράπλευρες απώλειες», μέσα και έξω από τα πεδία της μάχης.


Με πάθος ευαγγελιστή έχει κάνει σκοπό της ζωής του να αναδείξει τη «θεραπευτική» αξία της αρχαίας τραγωδίας σκηνοθετώντας θεατρικές παραστάσεις σε στρατιωτικές βάσεις, νοσοκομεία, ιατρικές σχολές και φυλακές, από την Αμερική μέχρι την Ιαπωνία, από το Πεντάγωνο, μέχρι τη βάση Γκουαντάναμο στην Κούβα.


Η επώδυνη εμπειρία που έζησε ο ίδιος με την κοπέλα του, που πέθανε από κυστική ίνωση σε ηλικία 22 ετών και με τον πατέρα του, που υπέκυψε στον διαβήτη σε ηλικία 66 ετών, τον ώθησε να προστρέξει για στήριγμα στους τραγικούς ποιητές της αρχαίας Ελλάδας, τους οποίους είχε σπουδάσει στο κολέγιο Κένιον του Οχάιο. Οταν τον Φεβρουάριο 2007 διάβασε ένα άρθρο για την πλημμελή ιατρική φροντίδα που προσφέρονταν σε βετεράνους των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, απευθύνθηκε στον αμερικανικό στρατό με μία τολμηρή πρόταση.


Να σκηνοθετήσει παραστάσεις αρχαίων ελληνικών τραγωδιών, όπως του «Φιλοκτήτη» και του «Αίαντα» του Σοφοκλή, με το σκεπτικό ότι οι εμπειρίες των ηρώων σ’ αυτές τις τραγωδίες, θα βοηθούσαν στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους να δραπετεύσουν από το παρελθόν, να ανακουφισθούν από τον πόνο και να απαλύνουν τις παρενέργειες του μετατραυματικού άγχους, που κατέτρεχε πολλούς από αυτούς με την επιστροφή τους στην Αμερική.


Η μεγάλη απήχηση που είχε η πρώτη παράσταση σε 400 πεζοναύτες στο Σαν Ντιέγκο τον Μάιο 2008, ενίσχυσε την πίστη του στη λυτρωτική δύναμη του αρχαίου δράματος, καθώς διαπίστωσε πόσο καίρια τα αρχαία λόγια άγγιζαν σύγχρονες ψυχές, πόσο έντονα ξεφύτρωναν τα συναισθήματα της οργής, ενοχής, θλίψης, τιμής και προδοσίας σε νέους Φιλοκτήτες και Αίαντες.


Τον χειμώνα του 2009 παρουσίασε τον «Φιλοκτήτη» σε 250 αξιωματικούς στο Πεντάγωνο με πρωταγωνιστή τον γνωστό ηθοποιό Πολ Τζιαμάτι και ακολούθησε ένα συμβόλαιο για παραστάσεις της αρχαίας τραγωδίας σε 100 στρατιωτικές εγκαταστάσεις στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό. Εκεί αναδύθηκαν οι εσωτερικές συγκρούσεις για τον σωστό και το άδικο, ο θυμός για την παραβίαση του κώδικα ηθικής, η οργή για την εγκατάλειψη από τους ανωτέρους, οι τύψεις για τους χαμένους συντρόφους, η κατάθλιψη, που οδηγεί σε ρήξη με την οικογένεια και την κοινωνία, το φάσμα της αυτοκτονίας.


Αν όμως οι τραγωδίες του Σοφοκλή βοηθούσαν τους στρατιώτες και τις οικογένειές τους να ανακουφισθούν από τα τραύματα του πολέμου, άλλες τραγωδίες αποδείχθηκαν διδακτικές στην αντιμετώπιση διαφορετικών κοινωνικών ζητημάτων, όπως ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, που από το καλοκαίρι του 2009 παρουσιάσθηκε σε σωφρονιστικούς υπαλλήλους διαφόρων φυλακών.


Στη διαβόητη βάση του Γκουαντάναμο ο συγγραφέας συνειδητοποιεί ότι οι κρατούμενοι αισθάνονται ως σύγχρονοι Προμηθείς από το μαρτύριο της πολύχρονης και ακραίας απομόνωσης που υφίστανται χωρίς δίκη, καταφεύγοντας σε αυτοκτονίες και απεργίες πείνας. Από την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι δεσμοφύλακες εμφανίζονται άτεγκτοι στην εφαρμογή του νόμου και της τάξης, καθώς αντιμετωπίζουν προκλήσεις από φανατικούς «μαχητές του εχθρού», μερικοί όμως φαίνονται συμπονετικοί και βιώνουν τη δική τους απομόνωση. Η εμπειρία του πάντως από το Γκουαντάναμο έπεισε τον συγγραφέα ότι η Αμερική θα ανακτήσει το ηθικό ανάστημά της μόνο με τη διεξαγωγή μιας δίκαιης δίκης.


Η συμπόνια προς τους ετοιμοθάνατους και τους πάσχοντες από ανίατες ασθένειες, όπως την έζησε και ο ίδιος με το κορίτσι του και τον πατέρα του, τον παρακίνησε να παρουσιάσει σε ιατρικές σχολές και νοσοκομεία τις «Τραχίνιες» του Σοφοκλή, όπου ο Ηρακλής, που βασανίζεται από αφάνταστους πόνους, ζητεί από τον γιο του να τον βοηθήσει να πεθάνει. Τα ηθικά διλήμματα και τα συναισθήματα γύρω από τη φροντίδα ετοιμοθάνατων, τον αναπόφευκτο θάνατο, την αγωνία των συγγενών, ιατρών και νοσηλευτών, την επιλογή της ευθανασίας, είναι εξίσου επίκαιρα και βασανιστικά σήμερα, όπως ήταν πριν από 2.500 χρόνια.


Για τον συγγραφέα, η αρχαία τραγωδία εξακολουθεί να μας αγγίζει 2.500 χρόνια αργότερα, μας βοηθάει να αναζητήσουμε την αυτογνωσία και την αλήθεια, να διδαχθούμε από τις πράξεις και τα λάθη μας, να γιατρευθούμε ως κοινότητα, όπως γινόταν στην αρχαία Αθήνα με το «θεραπευτήριο της ψυχής», το Θέατρο του Διονύσου, κτισμένο δίπλα στο Ιερό του Ασκληπιού. Αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα τάχθηκε να διαδώσει και ο ίδιος με το δικό του θέατρο.


* Ο κ. Αχιλλέας Παπαρσένος διετέλεσε προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον.


Πηγή: εφημ. Η Καθημερινή, 1.11.2015

Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;

Αποσπάσματα από το βιβλίο
"Ποιος Σκότωσε τον Όμηρο",
των Victor Davis Hanson
και Hohn Heath,
από τις εκδόσεις του Κάκτου.

[...]


Μπορούμε να ελπίζουμε ότι, όταν η επίσημη μελέτη των Ελληνικών και των Λατινικών θα έχει τελικά πεθάνει και θαφτεί μέσα στις προσεχείς λίγες δεκαετίες, θα αναδυθεί ξανά με κάποια μορφή που δεν μπορούμε να φανταστούμε -κάποια νέα, μη ακαδημαϊκή μορφή- που θα βλέπει τους Έλληνες όπως είναι. 



Αν αυτή η κυκλική, ολότελα ελληνική άποψη της ιστορίας αποδειχτεί αληθινή, τότε το 

Ποιος σκότωσε τον Όμηρο; μπορεί να χρησιμεύσει σαν ένα είδος ιστορικού οδηγού, γι αυτούς που δεν έχουν ακόμη γεννηθεί, σχετικά με το τι δεν πρέπει να κάνουν και γιατί δεν πρέπει να το κάνουν. 

[...]   Τρεις θέσεις είναι ξεκάθαρες και υποστηρίζονται από τους συγγραφείς του βιβλίου.

   Πρώτη θέση, η Ελληνική σοφία δεν είναι Μεσογειακή αλλά αντί-Μεσογειακή. Ο Ελληνικός πολιτισμός -ιδεώδες που δεν στηρίζεται σε φυλή- δεν είναι απλώς διαφορετικός, αλλά εντελώς αντιθετικός προς οποιονδήποτε πολιτισμό της εποχής ή του χώρου του.
   Η "πόλις" δεν είναι αφρικανικής ούτε ασιατικής εμπνεύσεως αλλά θεσμός σε σκόπιμη αντίθεση με τις ανατολικές προσεγγίσεις στη διακυβέρνηση, τη λογοτεχνία, τη θρησκεία, τον πόλεμο, τα ατομικά δικαιώματα, την ιδιότητα του πολίτη και την επιστήμη. 
   Ό,τι κι αν υπήρξε Ελλάδα, δεν ήταν Τύρος, Σιδώνα, Γκίζα η Περσέπολη, ούτε Γερμανία, Βρετανία ή Γαλατία. 
   Ο ι κεντρικές αξίες της κλασικής Ελλάδας είναι μοναδικές, αμετάβλητες και μη πολυτισμικές, ως εκ τούτου ερμηνεύουν τόσο τη διάρκεια όσο και το δυναμισμό του ίδιου του δυτικού πολιτισμού.

   Δεύτερη θέση, ο θάνατος της κλασσικής μάθησης είναι και αληθινός και μετρήσιμος. Ελάχιστοι αυτή τη στιγμή στην Αμερική γνωρίζουν κάποια πράγματα σχετικά με την καταγωγή της Δύσης από την αρχαία Ελλάδα. Οι πολίτες μας απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τις φιλοσοφική και ηθική θεώρηση που είναι τόσο απαραίτητη αν θέλουμε να καταλάβουμε και να χειριστούμε τον ελεύθερο χρόνο, την ευμάρεια και την ελευθερία στη δύση. 

Οι απόλυτες αξίες, η ηθική αιδώς και η ελληνική τραγική προσέγγιση στην ανθρώπινη ύπαρξη, είτε απορρίπτονται ως αντιδραστικές είτε θεωρούνται ως ιδιοκτησία της θρησκευτικής ηθικής.
   Οι κατάλληλοι διαχειριστές αυτής της ελληνικής κληρονομιάς -κλασικιστές και Κλασική παιδεία- έχουν σχεδόν χαθεί.

   Τρίτη θέση, η τωρινή γενιά των κλασικιστών βοήθησε στην καταστροφή της κλασικής παιδείας. Η υποκρισία τους, εκφράζεται με τη διαφορά του τρόπου ζωής τους από αυτόν που κηρύσσουν, την ασάφεια στη γλώσσα και στην έκφρασή τους, τη νέα θρησκεία τους του μεταμοντερνισμού, τη θεωρία, της κοινωνικής δομής και της σχετικότητας. 

   Η δική μας γενιά κλασικιστών, αντιμέτωπη με τη διεύρυνση του δυτικού πολιτισμού πέρα από τα σύνορα της Δύσης, αντιμετώπισε επίσης την πρόκληση να εξηγήσει τη σπουδαιότητα της ελληνικής σκέψης και των αξιών στην κρίσιμη εποχή της ηλεκτρονικής σκέψης και ψυχαγωγίας. 
Αλλά απέτυχε παταγωδώς, σε τέτοιο, μάλιστα βαθμό ώστε τώρα πια οι Έλληνες δεν παίζουν σχεδόν κανένα ρόλο στις συζητήσεις σχετικά με το πως θα εξελιχθεί η Δύση στην επόμενη χιλιετία. 
   Ακόμα χειρότερα, η παράλειψη καθήκοντος των ακαδημαϊκών δασκάλων δεν ήταν απλώς η συνηθισμένη τους οκνηρία, αυταρέσκεια και υπεροψία, αλλά συχνότερα μια σκόπιμη επιθυμία να νοθεύσουν, ακόμη και να καταστρέψουν, τους Έλληνες, να διαβεβαιώσουν το κοινό ότι ως κλασικιστές γνωρίζουν καλύτερα πόσο "σεξιστές", ρατσιστές και εκμεταλλευτές ήταν στην πραγματικότητα οι Έλληνες.
   Αυτό υπήρξε το ψέμα και η προδοσία που έφερε βραχυπρόθεσμα οφέλη στην καριέρα τους, ωστόσο κατά την πορεία βοήθησε στην καταστροφή ενός ευγενούς επαγγέλματος. 

   [...]

   Η βαθιά γνώση της Ιλιάδας και της Οδύσσειας αποτέλεσε τη βάση του εκπολιτισμού για τους ίδιους του έλληνες -ο Όμηρος ήταν η Ελλάδος παίδευσις, η ποίησή του "το Βιβλίο". 
   Στην αρχαία Ελλάδα όμως δεν υπήρξαν ποτέ ιερές αγελάδες ή ιερά κείμενα. Η πρώτη ισχυρή πρόκληση στο ομηρικό πρωτείο ήρθε τέσσερις αιώνες αργότερα από τον φιλόσοφο Πλάτωνα που εξέβαλε τη μελέτη του Ομήρου και των τραγωδών από την ιδανική πολιτεία του, επισημαίνοντας ότι πλέον κάποιων άλλων μεταφυσικών αντιρρήσεων) αυτές οι ιστορίες παρουσίαζαν ψευδείς και μη υγιείς εικόνες των θεών και των ηρώων.
   Ο Πλάτωνας, δεν κατάφερε βέβαια, να εξορίσει τελείως τον Ομηρο, αφού συχνά ο δικός χαρακτηρισμός για τον Σωκράτη βασίζεται σε ομηρικά και τραγικά πρότυπα για να εξετάσει τον ενάρετο βίο.
   Μια γενιά αργότερα, ο πιο συστηματικός φιλόσοφος Αριστοτέλης διέλυσε τις κατηγορίες του Πλάτωνα, τόσο σε ηθική όσο και σε μεταφυσική βάση. 

   [...]

   Καμία σχεδόν πλευρά της πολιτιστικής ζωής των Ρωμαίων δεν είχε μείνει ανέγγιχτη από την ελληνική επίδραση. Η λατινική λογοτεχνική ιστορία αρχίζει με μια διασκευή της Οδύσσειας. Τον δεύτερο αιώνα πια, οι περισσότεροι μορφωμένοι Ρωμαίοι γνώριζαν Ελληνικά κι έτσι μελετούσαν τον Ομηρο. Αναπόφευκτα, η Ρώμη αμφισβήτησε την εξάρτησή της από έναν ανώτερο άλλα ξένο πολιτισμό, αποκαλώντας τους έλληνες αναξιόπιστους, ανέντιμους, συκοφάντες, ψεύτες, εξυπνάκηδες, πολυλογάδες, ακόμη και κάπως εκθηλυμένους. 


   Ο Μάρκος Κάτων, ο πιο ισχυρός της ρωμαϊκής αριστοκρατίας, αποκάλεσε τον Σωκράτη "φλύαρο" και ανατρεπτικό" και χαρακτήρισε τον ρήτορα Ισοκράτη -και τη σχολή του- "μη πρακτικό". 

   Εξαπολύοντας κεραυνούς εναντίον των ξενικών ελληνικών επιρροών που διείσδυσαν στον ντόπιο πολιτισμό, έβαλε να πετάξουν τους Ελληνες φιλοσόφους από τη Ρώμη. 
   Ο Πλούταρχος, ένας Έλληνας από την άσημη Χαιρώνεια, σαν βιογράφος του Κάτωνα, μας βάζει στο κλίμα:  
  "Αυτός ο σεβαστός και ισχυρός συγκλητικός, προφήτευε και προμάντευε ότι οι Ρωμαίοι θα χάσουν την κυριαρχία τους, αν γεμίσουν και μολυνθούν από τη γνώση των ελληνικών γραμμάτων" ... και πιο κάτω παρατηρεί πικρόχολα: "αυτή όμως την κακή του προφητεία ο χρόνος τη διέψευσε, γιατί στην πραγματικότητα η πόλη ανυψώθηκε σε μέγιστο βαθμό, μολονότι δέχτηκε και τα ελληνικά μαθήματα και την ελληνική παιδεία ολόκληρη."

   [...]

      
   Η πρόκληση που αντιμετώπιζαν οι πρώτοι χριστιανοί Πατέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν: 
   πως να εκμεταλλευτούν ένα επιτυχημένο ειδωλολατρικό εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς να διδάσκουν την ειδωλολατρία, 
   πως να εμβολιάσουν την αρχαιότερη και πιο σύνθετη ελληνική ιδέα ενός χρήσιμου δυϊσμού σώματος-ψυχής πάνω στη χριστιανική ιδέα της αιωνιότητας, 
   πως να χρησιμοποιήσουν παλαιότερες εθνικές τελετουργίες στην υπηρεσία ενός νέου θεού. Τι έπρεπε να κάνουν οι καλοί, μορφωμένοι χριστιανοί με τη δική τους κλασική κληρονομιά -τι να κάνουν με αυτούς τους άσεμνους, λάγνους θεούς;
   Τους δαόμονες που έπρεπε να έχουν εκδιωχθεί με την εμφάνιση του Χριστού κυκλοφορούσν ανεξέλεγκτα σε όλα τα κείμενα, εμποδίζοντας ακόμη και το δανεισμό από την κατά τα άλλα λογική μεταφυσική αρχιτεκτονική του Πλάτωνα. 

   [...]

   Κάνοντας ένα άλμα στο χρόνο, θα συναντήσουμε  τους Αμερικάνους Πατέρες του Έθνους  που, βοηθούν να εδραιωθεί μία αμερικανική "λατρεία της αρχαιότητας" στο τελευταίο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα. Περπατώντας κανείς στους δρόμους της Ουάσινγκτον, βιώνει από πρώτο χέρι τους ελληνορωμαϊκούς θεσμούς, την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία. 
   Οι Αμερικάνοι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη Δύση, πίστεψαν ότι οι Έλληνες ανήκαν σε όλους, ότι η εργατική τάξη των μη αριστοκρατών μπορούσε να διαμορφωθεί και να καθοδηγηθεί από τα κλασικά ιδεώδη διακυβέρνησης, έκφρασης και κάλλους.
   Ο Τζέφερσον -κι όχι κάποιος ελιτιστής- υπερασπίστηκε τους Κλασικούς: 

"...καθώς προχωρούμε στη ζωή... τα πράγματα αρχίζουν ένα ένα να γκρεμίζοντααι, και υποψιάζομαι ότι τελικά μένουμε μόνο με τον Όμηρο και τον Βιργίλιο, ίσως μόνο με τον Όμήρο". 


[...]

   Σε μια εποχή που οι περισσότεροι μελετητές απέρριπταν την ιστορικότητα της Τροίας, όταν ελάχιστοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι που υποπτεύονταν την αλήθεια απέφευγαν σωφρόνως να την πουν ευθέως, στέκονταν διστακτικοί και τσαλαβουτούταγαν στην άκρη του νερού, ο Σλίμαν βούτηξε στα βαθιά με το κεφάλι...

   Πήγε στην Τουρκία και αποκάλυψε την Τροία στον κόσμο... Έκανε ανασκαφές στις Μυκήνες και στην Τύρινθα και αποκάλυψε έναν ολόκληρο ελληνικό πολιτισμό της Εποχής του Χαλκού. 
   Σ' οποιοδήποτε βιβλίο για την ελληνική ιστορία θα συναντήσετε τον "νταή" Σλίμαν στην Τροία και σύμφωνα με την αρχαιολογική μέθοδο, "απερίσκεπτο" Σλίμαν, θα κυριαρχεί σε ολόκληρη την παρουσίαση. 
   Επισκεφθείτε το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα, το χρυσάφι των Μυκηνών του "άπληστου" Σλίμαν θα σας ανταποδίδει τη ματιά μέσα από τη νεκρική μάσκα του Αγαμέμνονα.

  Πώς θα μπορούσε ποτέ να πεθάνει πραγματικά ο Όμηρος, όταν υπήρχαν ευκαιρίες για θεοπάλαβους όπως ο Ερρίκος Σλίμαν με την Ιλιάδα στο χέρι μπροστά στα τείχη της Τροίας να ξαναφέρουν τους Έλληνες στη ζωή. 

   Ο Μίλμαν Πάρι, εκπαιδευμένος στα δημόσια σχολεία της βόρειας Καλιφόρνιας, δεν έλαβε υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα, πήγε στο Παρίσι για να σπουδάσει στη Σορβόνη το 1924. Οι δύο διατριβές του έφεραν επανάσταση στην κατανόησή μας γύρω από την ομηρική γραφή. 

   Ο Πάρι πρόσφερε τα χειροπιαστά στοιχεία για να αποδείξει ότι τα ποιήματα αποτελούσαν μέρος μιας μακράς προφορικής παράδοσης και ότι αυτός ο τρόπος της σύνθεσης εξηγούσε σε μεγάλο βαθμό πολλές από τις ιδιαιτερότητες του ομηρικού ύφους. 
   Κάτι ακόμη πιο σημαντικό, τα ερωτήματα σχετικά με την ενότητα και την αρτιότητα των επικών ποιημάτων, που κυριαρχούσαν εν πολλοίς κατά τη μελέτη του Ομήρου τον περασμένο αιώνα:
   - Υπήρχε ένας Όμηρος ή πολλοί;
   - Ποια μέρη των επικών ποιημάτων ήταν τίνος ποιητή; Μπορούσαν πια να παραμεριστούν, αφού οι λόγιοι μπορούσαν τώρα να επιστρέψουν στο νόημα των κειμένων με νέα ερωτηματικά:  
    - Ποιοί άκουγαν την Ιλιάδα, Πότε, Πού και Γιατί:
   Ο Πάρι πέθανε τραγικά στα τριάντα τρία του, εφτά μόλις χρόνια μετά τη συγγραφή (στα Γαλλικά) της πιο σπουδαίας εργασίας του, χωρίς ποτέ να μάθει για πόσα χρόνια αυτή θα συνέχιζε να είναι σπουδαία.

   Μια πολύ διαφορετική ιδιοσυγκρασία από τον Σλίμαν, που όμως μοιραζόταν πολλές κοινές ιδιότητες -και υπέστη πολλές από τις ίδιες ταπεινώσεις- με τον άνθρωπο που ανακάλυψε την Τροία, ήταν ο Βέντρις. 

   Ο Βέντρις δεν είχε επαγγελματική ακαδημαϊκή εκπαίδευση στις Κλασικές Σπουδές, αφού είχε φοιτήσει σε αρχιτεκτονική σχολή στο Λονδίνο. Μιλούσε άπταιστα Αγγλικά, Γαλλικά Γερμανικά -είχε διαβάσει για τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά σε γερμανικό βιβλίο όταν ήταν μόλις επτά ετών),   Πολωνικά (τα έμαθε μόνος του στα έξη) και Σουηδικά (τα έμαθε κατά τη διάρκεια επίσκεψης του που κράτησε λίγες εβδομάδες).. 
   Γοητευμένος από την πρόκληση της μινωικής γραφής (που βρέθηκε επίσης σε πινακίδες στα ερείπια ελληνικών ανακτόρων της Εποχής του χαλκού),  ο Βέντρις αφιέρωσε τον ελεύθερο χρόνο του στην αποκωδικοποίηση της, δημοσιεύοντας το πρώτο άρθρο πάνω στο θέμα όταν ήταν δεκαοκτώ ετών. 
   Στη συνέχεια, το 1952, σε ηλικία τριάντα ετών, αυτό το ανερχόμενο αστέρι του αρχιτεκτονικού κόσμου ανακοίνωσε στην κοινότητα των κλασικιστών ότι είχε ανακαλύψει ένα κλειδί για την αποκωδικοποίση των πινακίδων και ότι τελικώς, ήταν Ελληνικά! 

    

   Σε συνεργασία με έναν κλασικό φιλόλογο, ο Βέντρις άρχισε να μεταφράζει Ελληνικά γραμμένα σε συλλαβογράμματη γραφή επτακόσια χρόνια πριν τον Όμηρο. Για πρώτη φορά μπορούσαμε να διαβάσουμε "σύγχρονα" έγγραφα σχετικά με τη ζωή των Ελλήνων στο μυκηναϊκό κόσμο (οι πινακίδες καλύπτουν χονδρικά μια περίοδο από το 1400 έως το 1200 π.Χ.)

   Το φθινόπωρο του 1956, λίγες μόλις εβδομάδες πριν από την έκδοση του βιβλίου που είχε γράψει με τον φιλόλογο, σχετικά με την αποκωδικοποίηση της Γραμμικής Β, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Όπως και ο Μίλμαν Πάρι, ο Βέντρις δεν είχε την ικανοποίηση να δει τις εικονοκλαστικές θεωρίες του να αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε όλοι τη μεσογειακή αρχαιότητα.


   Ο Όμηρος, τα τελευταία εκατό χρόνια, είχε σωθεί από τρεις "απροσάρμοστους" -τον Σλίμαν, τον Πάρι και τον Βέντρις- που εργάστηκαν όχι για να κερδίσουν προαγωγή, μόνιμη θέση ή την επιδοκιμασία των λογίων, αλλά κυρίως από μια έμφυτη επιθυμία να μάθουν και να κάνουν και άλλους να μάθουν για την Ελλάδα.


   Μεγάλα μυαλά του εικοστού αιώνα, όπως ο Τ.Σ. Έλιοτ, ο Έζρα Πάουντ, ο Πικάσο και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, αποδείκνυαν την αξία των Κλασικών Σπουδών στην γνώση, έκφραση και ευφράδεια, τόσο για προοδευτικούς όσο και για αντιδραστικούς. 


   Ωστόσο η αληθινή αιτία που οι Έλληνες διατηρούνταν ακόμη ζωντανοί ήταν επειδή οι ένθερμοι μαθητές του Ομήρου -μερικοί από αυτούς επαγγελματίες κλασικιστές- δεν εννοούσαν να τον αφήσουν να πεθάνει. Στην τάξη και στις βουνοκορφές της Μεσογείου, στην Σορβόνη και στη βιβλιοθήκη του σπιτιού τους αργά τη νύχτα μετά από μια μέρα στο γραφείο, υπήρχαν άντρες και γυναίκες που σκέφτονταν -και ενεργούσαν- σαν Έλληνες. 

   Εμείς, οι πιο ταπεινοί άντρες και γυναίκες, μπορούμε τουλάχιστον να μάθουμε από τις πράξεις τους ότι μπορούμε μόνο να σώσουμε τους Έλληνες και τον τρόπο τους να βλέπουν τον κόσμο   -και επομένως να σώσουμε τον εαυτό μας- μόνο με το να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε όπως εκείνοι στους οποίους έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας.
   Οι Έλληνες, λοιπόν, ήταν τουλάχιστον ζωντανοί  καθώς άρχιζε η δεκαετία η δεκαετία του '60.  

   Από 'δω ακριβώς θα ξεκινήσει ο "θάνατος του Όμηρου". Οι ισχυρισμοί των σύγχρονων καθηγητών ότι "δεν έχουν σχέση με την εποχή μας" και ότι "δεν είναι πρακτικοί" είναι ανεπαρκείς απολογίες για τον πρόσφατο θάνατο των Κλασικών Σπουδών -διαφορετικά, ο Όμηρος θα έπρεπε να είχε χαθεί υπό δυσκολότερες συνθήκες προ αιώνων. 
________________________________________________
Πηγή και περισσότερα αποσπάσματα: σχολείο μπλογκ

Death of classical education and the restoration of Greek wisdom


Death of classical education and the restoration of Greek wisdom

Excerpts from the book
"Who Kill Homer"
the Victor Davis Hanson   
and Hohn Heath,
of the versions of Cactus.



[...]

We hope that when the formal study of Greek and Latin has finally died and buried within the next few decades will emerge again in some form that we can not imagine -Some new non-academic form; who sees the Greeks as it is.



If this circular, entirely Greek view of history prove true, then

Who Killed Homer? Can serve as a kind of historical guide, for those not yet born, about what not to do and why you should not do.

[...] Three positions are clear and supported by the authors of the book.

First place, the Greek wisdom is creative Mediterranean-Mediterranean instead. Greek culture -ideodes not based on fyli- not just different, but completely contrarian to any culture of the time or space.
The "city" is not African or Asian-inspired institution but a deliberate contrast to the eastern approaches to governance, literature, religion, war, civil rights, citizenship and science.
What if there was Greece, were Tyre and Sidon, Giza Persepolis or Germany, Britain or Gaul.
T he core values ​​of classical Greece is unique, firm and non polytismikes therefore interpret both the duration and the dynamism of that of Western civilization.

Second place, the death of classical learning are real and measurable. Few at the moment in America knows a little about the origin of the West in ancient Greece. Our citizens are becoming increasingly removed from the philosophical and moral vision that is so essential if we are to understand and handle leisure, prosperity and freedom in the West.

Absolute values, morality and decency Greek tragic approach to human existence, or rejected as reactionary or considered as property of religious morality.
The appropriate managers of the Greek heritage -klasikistes and Classical Education-have almost lost.

Third place, the current generation of classicists helped in the destruction of classical education. Their hypocrisy is expressed as the difference in lifestyle from this preaching, the ambiguity in the language and in their expression, the new religion of postmodernism, theory , social structure and relativity.

Our generation of classicists, faced with the expansion of Western culture beyond the borders of the West, also faced the challenge to explain the importance of Greek thought and its values ​​at the critical time of thinking and electronic entertainment.
But failed miserably in this, even a degree that now the Greeks did not play almost no role in the discussions on how to develop the West in the next millennium.
Even worse, the dereliction of duty of academic teachers was not simply their usual laziness, complacency and arrogance, but more often a deliberate desire to distort and even destroy, the Greeks, to reassure the public that as classicists know better how "sexist" , racists and exploiters were actually Greeks.
This was a lie and betrayal that brought short-term benefits in their careers, but in the course helped in the destruction of a noble profession.

[...]

The deep knowledge of the Iliad and the Odyssey was the basis of civilization for themselves the Greeks-the homer was theGreek paidefsis, his poetry "the Book".
In ancient Greece but they were never sacred cows or sacred texts. The first strong challenge to the Homeric primacy came four centuries later by the philosopher Plato who drove the study of Homer and the tragedies from the ideal state of pointing out that now some other metaphysical objections) these stories were false and unhealthy images of gods and heroes.
    Plato failed course, to completely banish Homer as often his own characterization for Socrates is based on Homeric and tragic patterns to examine the virtuous life.
A generation later, more systematic philosopher Aristotle broke categories of Plato, both moral and metaphysical basis.