Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Εγώ την τρέλα μου φοράω καπέλο !


Eγώ την τρέλα μου τη φοράω καπέλο μεγάλε.
Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά.
Και όσο για την παράγκα μου,                                              
μόλις δω ότι πιάνει κοριούς,
ανάβω ένα σπίρτο και την καίω ...
Δεν το 'χω για τίποτα.

"Πόσο κάνει"; Λέω στη μοίρα μου...
"Τι χρωστάω"; Τόσο μου λέει...
Πάρτα και δίνε του.

Έχω ραντεβού με την επόμενη μέρα...

Αλκυόνη Παπαδάκη (από τη συλλογή Βαρκάρισσα της Χίμαιρας, 2001).


Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίνουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Ομως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. Τότε σώζεσαι.Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτε δεν είναι στη ζωή το παν! Εχει και παρακάτω, έχει και άλλο. Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! Οταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Οσο χάνεις, τόσο κολλάς. Εχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά. Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει. Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ'έπαιρνε. Για να χαίρομαι. Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ'έπαιρνε. Για να μαθαίνω.