Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Αστραία: Περί Πολεμιστών

Αστραία: Περί Πολεμιστών:




Η εμπειρία... των εμπειριών είναι να είσαι και να ζεις σαν πολεμιστής.

Οι Πολεμιστές των Ομηρικών Επών, Φύλακες του Χρόνου του Χώρου και  της Έμφυτης Νοημοσύνης του  Εναργούς  Νου
Ο καρτερικός πολεμιστής, θούριος Άρης, ο Διομήδης,  Ε 289
Τὸν δ’ οὐ ταρβήσας προσέφη κρατερὸς Διομήδης·
ἤμβροτες οὐδ’ ἔτυχες· ἀτὰρ οὐ μὲν σφῶΐ γ’ ὀΐω
πρίν γ’ ἀποπαύσεσθαι πρίν γ’ ἢ ἕτερόν γε πεσόντα
αἵματος ἆσαι Ἄρηα, ταλαύρινον πολεμιστήν.


1. Όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να ακολουθήσει το μονοπάτι του πολεμιστή συνειδητοποιεί πως έχει αφήσει πίσω του για πάντα την συνηθισμένη ζωή.
Οι συνήθειες του καθημερινού κόσμου δεν τον προφυλάσσουν πια και δεν τον ενδιαφέρουν.
Πρέπει να υιοθετήσει ένα νέο τρόπο ζωής αν θέλει να επιβιώσει.
2. Η δύναμη έγκειται στο είδος γνώσης που διαθέτει ο καθένας.
Τι νόημα έχει να γνωρίζεις άχρηστα πράγματα.
Δεν πρόκειται να μας προετοιμάσουν για την αναπόφευκτη αναμέτρηση μας με το Άγνωστο και ούτε μας βοηθούν να ζήσουμε καλύτερα...
3. Τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν χαρίζεται.
Ότι πρέπει να μάθει κανείς πρέπει να το μάθει ακολουθώντας το δυσκολότερο μονοπάτι.
4. Ο άνθρωπος πορεύεται προ της γνώση όπως στον πόλεμο, με αδιάσπαστη εγρήγορση,
με φόβο, με σεβασμό και απόλυτη αυτοπεποίθεση.
Το να πορεύεσαι προς την γνώση ή τον πόλεμο με οποιοδήποτε άλλο τρόπο είναι λάθος.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες οι πράξεις ενός τέτοιου ανθρώπου χάνουν τον αδέξιο χαρακτήρα και την επιπολαιότητα που συνήθως διακρίνει τις πράξεις ενός ανόητου.
5. Το να ασχολείται κανείς υπερβολικά με τον εαυτό του και με ένα εγωκεντρικό τρόπο προκαλεί τρομερή εξάντληση.
Ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτή την θέση δεν μπορεί να δει και να ακούσει τίποτα άλλο.
Η εξάντληση αυτή τον κάνει να μην μπορεί να δει τα θαύματα που συμβαίνουν γύρω του.
6. Κάθε φορά που ένα άνθρωπος επιχειρεί να μάθει, πρέπει να δουλέψει σκληρά και τα όρια της μάθησης του καθορίζονται από την ίδια την φύση.
Ο φόβος την γνώσης είναι μια φυσική κατάσταση.
Όμως όσο τρομερή και αν είναι η διαδικασία της μάθησης ακόμα πιο τρομερό είναι να αναλογιστεί κανείς την ύπαρξη ενός ανθρώπου... χωρίς γνώση.
7. Το να θυμώνει κανείς με τους ανθρώπους σημαίνει ότι θεωρεί τις πράξεις τους σημαντικές.
Όμως οι πράξεις των ανθρώπων δεν μπορούν να είναι τόσο σημαντικές ώστε να σκιάζουν την μόνη εφαρμόσιμη εναλλακτική λύση:
Την αναμέτρηση μας με το Άπειρο.
8. Το να νιώθει κανείς σημαντικός τον κάνει δυσκίνητο, αδέξιο, καταναλώσιμο και ματαιόδοξο. Για να γίνει κάποιος πολεμιστής πρέπει να είναι αβαρής, ρευστός και ευπροσάρμοστος. Ούτε σφιχτός, ούτε χαλαρός.
Αυτή είναι η διάθεση του πολεμιστή.
9. Ο πολεμιστής μπορεί να αγωνιά να στοχάζεται προτού λάβει μια απόφαση, αλλά από την στιγμή που την λαμβάνει βαδίζει τον δρόμο του ελεύθερος από ανησυχίες.
Υπάρχουν άλλες εκατομμύρια αποφάσεις που τον περιμένουν.
Αυτός είναι ο Δρόμος το πολεμιστή.
10. Ο πολεμιστής ζει δρώντας και όχι σκεπτόμενος την δράση ή σκεπτόμενος τι θα συμβεί όταν ολοκληρώσει την δράση.
11. Η θέληση δεν είναι σκέψη, ένα αντικείμενο ή επιθυμία.
Η θέληση είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει ένα άνθρωπο στην νίκη όταν οι σκέψεις του λένε ότι έχει ηττηθεί.
Η θέληση είναι αυτό που τον κάνει άτρωτο και η θέληση είναι αυτή που τον κάνει να περνά τους τοίχους, να διασχίζει τον κενό χώρο φτάνοντας στο Άπειρο.
12. Μόνο οι σκέψη του θανάτου προσφέρει στον πολεμιστή την ανεξαρτησία του.
Ξέρει ότι ο θάνατος του τον παραμονεύει σε κάθε βήμα και δεν θα του δώσει χρόνο να αγκιστρωθεί σε κάτι , έτσι δοκιμάζει τα πάντα... χωρίς προσκόλληση και προσδοκίες.

Το Πνεύμα του πολεμιστή δεν είναι προετοιμασμένο για να καλοπερνά
ή να μεμψιμοιρεί, ούτε να χάνει ή να κερδίζει.
Το πνεύμα του πολεμιστή είναι προορισμένο μόνο για να αγωνίζεται 

και κάθε αγώνας του μπορεί να είναι η τελευταία μάχη του πάνω στην γη.

Ομηρική Πολιτεία: On Narration in Homer



Ομηρική Πολιτεία: On Narration in Homer:



The Odyssey goes out of its way to praise singers and storytellers. When they are mentioned, they are first described and exalted. The description of narrators/singers has a deep effect on the internal audience, as the singer is always revered above others. The way in which the narration is at times played with also has a profound effect on the audience, drawing them deeper into the story. Homer's narration is a key component to how the audience reacts to the story.

When speaking of another narrator (that is, singer) in The Odyssey, the narrator is always portrayed on a somewhat higher level. In book 1 line 325, the singer is described as περικλυτός. Here, the entire audience (including the disorderly wooers) sits in silence while listening to what the singer sings in noiseless reverence. In line 336 the bard is described as θεῖον—again attesting to a narrator's elevated status. While Penelope addressed Phemios beginning at line 337, she recognizes the fact that Phemios knows "…many other actions of mortals and gods, which can charm men's hearts and which the singers celebrate" (Φήμιε, πολλὰ γὰρ ἄλλα βροτῶν θελκτήρια οἶδας, ἔργ᾽ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, τά τε κλείουσιν ἀοιδοί)1 —exhorting the songster before pleading with him to stop telling the sad tale. Telemachos responds, rebuking his mother for attempting to silence the faithful (ἐρίηρον) singer. Clearly, the one who sings is not to be scolded for doing what is best. Indeed, even a singer's life is spared at the end of The Odyssey.

Odysseus himself is quick to praise yet another vocalist in chapter 8. Here is revealed an additional description of a singer, extolled above all others and prized as having been taught by one of the gods (ἢ σέ γε μοῦς᾽ ἐδίδαξε, Διὸς πάϊς, ἢ σέ γ᾽ Ἀπόλλων)2 for knowing so well the stories that are told. The singer is, as far as Odysseus is concerned, blessed with god's words (θέσπιν).

As can be seen, the singer has a profound effect on the internal audience, enough to cause those listening to sit in silence in book 1. The singer is expected to sing and should suffer no reproach for what is sung, but should continue in his singing. The audience expects the singer to sing and also expects that they know many songs. It can also only pique an audience's attention when a man is said to have the omniscient words of god.

Audience, both internal and external, is also affected greatly when the narrator changes perspective. This is especially evident when the narration changes from being told what happened in third person to an actual account in first person. This happens when Phoinix tells his friends an old story and this consequently draws the audience in much more effectively. No more is it a tale being retold—there is only an internal audience that the external audience is forced to be a part of through listening. Suddenly the external is a part of the internal without knowing it and in silence listens to the story told.

The narrating of an epic tale has many facets that draw internal and external audiences into the story. Whether it is magnifying the genius and work of the singer or changing the perspective of the story, the act of narration is a key component to how the audience is forced to react to the tale.



1) 1,337 - 38
2) 8.488
The Hellenic Club

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Pedro Olalla: ¿Por qué Grecia?





Η προσφορά των Ελλήνων στο σημερινό πολιτισμό ( στα ισπανικά με ελληνικούς υπότιτλους ).



Conferencia audiovisual de Pedro Olalla sobre la importancia del elemento griego en la conformación de la cultura. Pronunciada en la "X Jornada Clásica de Sagunto" (Sagunto, España, 17/11/2012), en un clima marcado por la nueva reforma educativa española, que reduce la presencia de las humanidades y, en especial, el estudio del latín y del griego