Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Τα δεινά της μετανεωτερικότητας

Tης Ελισαβετ Kοτζια / ekotzia@yahoo. gr

Πριν από τέσσερις δεκαετίες, μας γνωστοποιήθηκε ο θάνατος του Συγγραφέα. Οι θεωρητικοί της αποδόμησης υποστήριξαν πως η γλώσσα είναι ασαφής, αντιφατική και αθεμελίωτη· πως η γραμματική και η λογική συνιστούν λεκτικές ταχυδακτυλουργίες. Τα κείμενα, λοιπόν, είναι είτε κενά νοήματος είτε φορείς απείρων νοημάτων (που είναι το ίδιο πράγμα). Διότι οι λέξεις και οι έννοιες δεν καταλήγουν σε κάποια στέρεα πραγματικότητα, αλλά σε άλλες λέξεις και σε άλλες έννοιες. Ο λόγος, επομένως, αποτελεί μιαν αδιάκοπη αναβολή της πραγματικότητας, μια επ’ άπειρον παλινδρόμηση που οδηγεί στην άβυσσο του τίποτε. Ως αυθεντία επιφορτισμένη με τον έλεγχο της σημασίας των λέξεων, ο Συγγραφέας έτσι δεν υπάρχει πια. Εχει πεθάνει. Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του κόσμου που πλάσαμε αυτές τις δεκαετίες; Σύμφωνα με τον Πολωνό Ζίγκμουντ Μπάουμαν, δημιουργήσαμε ένα περιβάλλον που δείχνει πιο εύθραυστο παρά ποτέ. Τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση, αλλά οι κινήσεις μοιάζουν σκόρπιες, τυχαίες. Είμαστε σαν παίκτες σε ένα παιχνίδι όπου οι κανόνες του αλλάζουν συνεχώς. Τόσο εμείς όσο και τα πράγματα έχουν χάσει το συμπαγές τους. Στόχος μας δεν είναι η συγκρότηση μιας ταυτότητας, αλλά η παράκαμψή της – η αποφυγή κάθε προσήλωσης και κάθε δέσμευσης. Και ο πολιτισμός μας δεν αποτελεί κουλτούρα αναπαραστάσεων, αλλά ομοιωμάτων. Η τέχνη συνιστά μία από τις πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες (και, αντιστρόφως, η κοινωνική πραγματικότητα μοιάζει σαν μία από τις πολλές εναλλακτικές τέχνες).

[....]

Ολόκληρο το άρθρο στο:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_20/06/2010_405010