Πάει καιρός που δεν διαβάζω μυθιστορήματα. Που και που συμβαίνουν και κάποιες εξαιρέσεις. Η πιο πρόσφατη αφορά την "Εξίσωση θανάτου" του Αλγερινού Γιασμίνα Χάντρα. Αυτό που με συγκίνησε σ' αυτό το βιβλίο είναι ότι ο συγγραφέας καταφέρνει να περάσει σε γραπτό λόγο κάτι που στην ουσία δεν περιγράφεται: την ψυχή της Αφρικής και την ψυχή του ανθρώπου... Θα έλεγα ακόμα ότι περνάει μηνύματα ανθρωπιάς και ελπίδας σε έναν κόσμο που βρίσκεται υπό κατάρρευση...
Μερικά αγαπημένα μου αποσπάσματα:
Πώς είναι δυνατόν να βάζει κανείς τέρμα στη ζωή του, επειδή δεν πήρε μια προαγωγή; Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανάξιο να επιζήσει μιας αποτυχίας, όταν αυτή η αποτυχία είναι απλά μια ατυχία που προέκυψε στο δρόμο του και που μπορεί μάλιστα να τον κάνει δυνατότερο; Πώς μπορεί κανείς να βάλει τον εαυτό του πιο κάτω από τις φιλοδοξίες του και να σκεφτεί, έστω και για μια στιγμή, πως υπάρχει στόχος πιο δυνατός από τον έρωτα, πιο σημαντικός από την ίδια του τη ζωή; Αναρίθμητα πλάγια ερωτήματα που προσπαθούν να μας απομακρύουν από τη μοναδική απάντηση που έχει σημασία: τον εαυτό μας. Από τις απαρχές του κόσμου, δύσπιστος σε ό,τι δεν τον κάνει να υποφέρει, ο Άνθρωπος κυνηγάει τη σκιά του και ψάχνει αλλού αυτού που έχει δίπλα του, πεπεισμένος πως καμιά σωτηρία δεν είναι δυνατή χωρίς μαρτύριο, πως η άλλη όψη είναι η αυταπάρνηση, ενώ η πρωταρχική του κλίση είναι η ικανότητά του να ανακάμπτει... Αχ, ο Άνθρωπος, αυτό το θαύμα που εναντιώνεται στις ευκαιρίες που του δίνονται και που γοητεύεται από το ικρίωμα της ματαιοδοξίας του, μονίμως διχασμένος σ' αυτό που νομίζει πως είναι και σ' αυτό που θα ήθελε να είναι, ξεχνώντας πως ο πιο υγιής τρόπος να υπάρχει κανείς είναι πολύ απλά να παραμένει ο εαυτός του.
σελ. 317
Πώς είναι δυνατόν να βάζει κανείς τέρμα στη ζωή του, επειδή δεν πήρε μια προαγωγή; Πώς είναι δυνατόν να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανάξιο να επιζήσει μιας αποτυχίας, όταν αυτή η αποτυχία είναι απλά μια ατυχία που προέκυψε στο δρόμο του και που μπορεί μάλιστα να τον κάνει δυνατότερο; Πώς μπορεί κανείς να βάλει τον εαυτό του πιο κάτω από τις φιλοδοξίες του και να σκεφτεί, έστω και για μια στιγμή, πως υπάρχει στόχος πιο δυνατός από τον έρωτα, πιο σημαντικός από την ίδια του τη ζωή; Αναρίθμητα πλάγια ερωτήματα που προσπαθούν να μας απομακρύουν από τη μοναδική απάντηση που έχει σημασία: τον εαυτό μας. Από τις απαρχές του κόσμου, δύσπιστος σε ό,τι δεν τον κάνει να υποφέρει, ο Άνθρωπος κυνηγάει τη σκιά του και ψάχνει αλλού αυτού που έχει δίπλα του, πεπεισμένος πως καμιά σωτηρία δεν είναι δυνατή χωρίς μαρτύριο, πως η άλλη όψη είναι η αυταπάρνηση, ενώ η πρωταρχική του κλίση είναι η ικανότητά του να ανακάμπτει... Αχ, ο Άνθρωπος, αυτό το θαύμα που εναντιώνεται στις ευκαιρίες που του δίνονται και που γοητεύεται από το ικρίωμα της ματαιοδοξίας του, μονίμως διχασμένος σ' αυτό που νομίζει πως είναι και σ' αυτό που θα ήθελε να είναι, ξεχνώντας πως ο πιο υγιής τρόπος να υπάρχει κανείς είναι πολύ απλά να παραμένει ο εαυτός του.
σελ. 317
Όταν ο θάνατος προσπαθεί να κυριαρχήσει ως και στην πιο μύχια σκέψη, τότε η ζωή οφείλει να αντιδράσει. Από κει θα κριθεί η αξιοπιστία της. Αυτό πρέπει να συνέβη μέσα μου. Ο πιθανός θάνατος του Χανς έθεσε ξανά σε λειτουργία το ένστικτο της επιβίωσής μου. Αγαπώντας την Έλενα, απέδειξα στον εαυτό μου πως ήμουν ζωντανός, σελ. 263
"Τι είναι απίστευτο;"
"Τα θαύματα", μου λέει κοιτώντας με στα μάτια σαν να περιμένει να δει δεν ξέρω κι εγώ τι. "Υπήρξα μάρτυρας αρκετών υπερφυσικών γεγονότων. Είδα ανθρώπους να επιστρέφουν από πολύ μακριά, αρρώστους που ήταν καταδικασμένοι να σηκώνονται όρθιοι την άλλη μέρα και πράγματα τόσο αφάνταστα που δεν είμαι σε θέση να εξιστορήσω χωρίς να γελοιοποιηθώ".
Το χέρι της σφίγγει το δικό μου. Η Έλενα κάνει αυτή την κίνηση κάθε φορά που νιώθει χαμένη. Είναι πολύ περισσότερο ένας τρόπος να πιαστεί από κάπου, παρά μια εσκεμμένη κίνηση.
"Αυτή η ήπειρος είναι ένας άγιος τόπος, Κουρτ. Δεν ξέρω πώς να το πω. Οι άνθρωποι είναι... δεν βρίσκω λόγια".
"Παράξενοι;"
"Όχι με τη συμβατική έννοια του όρου. Κουβαλάνε μέσα τους ένα είδος αλληγορίας ή ίσως μια αλήθεια που με ξεπερνά. Κι αυτό μου εξάπτει το ενδιαφέρον με μια δύναμη τόσο μεγάλη που με κάνει κι ανατριχιάζω. Έχουν μια βιβλική πνοή οι άνθρωποι αυτοί. Κάτι που ενισχύει την πίστη μου, αλλά που δεν ξέρω τι ακριβώς είναι".
σελ. 257
Είδα στην Αφρική όντα σκελετικά, κοιλιές πρησμένες και άδειες, στήθη άψυχα, στόματα που άνοιγαν για να βγάλουν ένα βογκητό που πέθαινε προτού φτάσει στα χείλη. Εκεί δεν έχουν πασαρέλες, αλλά μονοπάτια πολύ λιγότερο ελκυστικά, με τις ορδές των καταραμένων που συναντά κανείς σ' αυτά - μονοπάτια που βρίθουν από φονικές ενέδρες, που διανθίζονται από πτώματα άθαφτα, τα οποία σαπίζουν έξω, σε τέτοια κατάσταση που ακόμα και τα αρπακτικά δεν καταδέχονται να τιμήσουν. Εδώ, τα πράγματα είναι διαφορετικά: η ομορφιά αποτελεί απεδεδειγμένα ένα ταλέντο, το λίκνισμα των γοφών θεωρείται τέχνη, η φωτογραφία στη λήξη της κάθε εκδήλωσης μια μαγική στιγμή που καθιστά αθάνατους τους κατασκευαστές συμβιβασμών....
σελ. 296
