Η πρωτότυπη ανθολογία αρχαίων κειμένων με τίτλο «Αγαπάμε τα αρχαία ελληνικά» αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Ένα βιβλίο στο οποίο ανατρέχω συχνά, πάντα με το ίδιο ενδιαφέρον και με τον ίδιο ενθουσιασμό.
Οι δύο Γάλλοι ελληνιστές που επιμελήθηκαν το βιβλίο, ζήτησαν από διάφορα άτομα τα οποία διδάχθηκαν σε κάποια φάση της ζωής τους αρχαία ελληνικά, να επιλέξουν ένα κείμενο από την αρχαία ελληνική γραμματεία και να εξηγήσουν γιατί είναι το αγαπημένο τους και πώς τα αρχαία ελληνικά έχουν επηρεάσει τη ζωή τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι-από μαθητές μέχρι καθηγητές Πανεπιστημίου- μιλούν με αγάπη και θαυμασμό για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Τα λόγια τους, τα απλά σχόλια τους, καταδεικνύουν την αξία των αρχαίων ελληνικών, το δυναμισμό μιας γλώσσας που εμείς, οι ομιλούντες τη νεοελληνική, έχουμε ξεχάσει.
Ομολογώ ότι το βιβλίο αυτό, σε συνδυασμό φυσικά με άλλους παράγοντες, με οδήγησε στην απόφαση να ακολουθήσω το δρόμο των ανθρωπιστικών σπουδών. Παρόλο που ο δρόμος αυτός δύσκολα φτάνει μέχρι την αγορά εργασίας και παρόλο που πολλοί απο εμάς που έχουμε σπουδάσει ανθρωπιστικές σπουδές απασχολούμαστε σε δουλειές εκτός του αντικειμένου μας, αισθάνομαι ότι κανένα άλλο επιστημονικό πεδίο δεν θα μπορούσε να μου προσφέρει ότι μου προσέφερε η Ιστορία, τα Αρχαία και Νέα Ελληνικά, τα Λατινικά. Αισθάνομαι ότι για κανέναν άλλο λόγο δεν θα βρισκόμουν στο αμφιθέατρο πριν από τις 8 το πρωί, πριν δηλαδή ξεκινήσει το μάθημα, παρά μόνο για να μελετήσω τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη.
Δυστυχώς όμως, στην εποχή μας, στην εποχή του υλισμού, της καλοπέρασης και της τεχνολογίας που έχει κυριεύσει τα πάντα, ολοένα και λιγότερα παιδιά επιλέγουν να ακολουθήσουν τον δρόμο των «κλασσικών». Κι είναι περιττό να αναφέρω ότι θεωρώ «ηρωικά» όλα τα παιδιά που αντιστέκονται στην επιθυμία «να γίνουν μεγαλοεπιχειρηματίες» και που επιλέγουν το δρόμο του Αριστοτέλη, του Ισοκράτη και του Πλάτωνα. Σ’ αυτά τα παιδιά έχω να δώσω μιά συμβουλή: Να διατηρήσουν άσβεστη και να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού την αγάπη τους για τα αρχαία ελληνικά. Να μην επιτρέψουν στην ετεροαπασχόληση, στον σύγχρονο τρόπο ζωής και στην τεχνολογία να τα απομακρύνει απο το δίκτυο των αρχαίων ελληνικών. Μακάρι η επόμενη γενιά να μην κάνει τα δικά μας λάθη.
Για να επανέλθω στο βιβλίο, αντιγράφω ένα απόσπασμα που γράφτηκε από τον Vincent Mahe ως σχόλιο για το έργο «Τα Εις Εαυτόν» του Μάρκου Αυρηλίου.
«Η γλώσσα του Πλάτωνος δεν είναι χρήσιμη για τα καθήκοντα του αυτοκράτορα αλλά μόνον για εκείνα του ανθρώπου-σπουδαιότερο στα μάτια του Μάρκου Αυρηλίου. Δεν σε μαθαίνει να βασιλεύεις στην Αυτοκρατορία, αλλά να κυβερνάς τον εαυτό σου. Το να μιλάς αρχαία ελληνικά σημαίνει πώς συνδέεσαι σ’ ένα δίκτυο του οποίου οι κόμβοι ονομάζονται Σωκράτης, Ηράκλειτος και Επίκτητος. Σημαίνει να εμβαθύνεις στη φιλοσοφία, να ανακαλύψεις ότι η πιο τολμηρή πλοηγία είναι εκείνη του πνεύματος. Σημαίνει να μεταχειρίζεσαι μια γλώσσα που χρησιμεύει για να μιλάς στον εαυτό σου, για να χρησιμοποιήσουμε έναν από τους πολυάριθμους τίτλους που δόθηκαν στα Εις εαυτόν του Μάρκου Αυρηλίου».
αναδημοσίευση από greekteachers.gr
