Λέγεται ότι τα αντικαταθλιπτικά είναι από τα φάρμακα που έχουν μεγάλη ζήτηση στη χώρα μας. Οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί. Σίγουρα η κρίση δημιουργεί ένα περιβάλλον που ευνοεί τις ψυχικές νόσους. Από την άλλη όμως υπάρχει μεγάλη σύγχυση, προκατάληψη και ενοχή σχετικά με αυτή την ασθένεια. Το θέμα είναι ότι η κατάθλιψη είναι κάτι που αντιμετωπίζεται. Άλλοι θεραπεύονται σε μήνες και άλλοι σε χρόνια. Χρειάζεται να γίνει η σωστή διάγνωση και ο ασθενής να δεχτεί τη σωστή βοήθεια, ανάλογα με την κατάστασή του. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Άλλοι μπορεί να το ξεπεράσουν με ψυχοθεραπεία κι άλλοι μπορεί να χρειαστούν φαρμακευτική αγωγή. Υπάρχουν κι εναλλακτικές θεραπείες, όπως η ομοιοπαθητική. Στην ανάρρωση μεγάλο ρόλο παίζουν οι φίλοι και η οικογένεια. Με τη στάση τους μπορούν να συμβάλλουν στην ανάρρωση του καταθλιπτικού, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις αυτός που πάσχει δεν είναι σε θέση να φροντίσει ο ίδιος τον εαυτό του κι αισθάνεται μεγάλη ανασφάλεια. Η κατάθλιψη δεν είναι δείγμα αδυναμίας του χαρακτήρα ενός ατόμου. Κατάθλιψη μπορεί να πάθει ο οποιοσδήποτε, ακόμα όσοι θεωρούνται πετυχημένοι στη ζωή.
Στην παρακάτω ιστορία η Christine Stapleton από τις ΗΠΑ περιγράφει τη δική της εμπειρία. Επτά χρόνια αφότου έκοψε το αλκοόλ με επιτυχία, δοκιμάστηκε από την κατάθλιψη. Η φάση της κατάθλιψης ήταν πιο δύσκολη και από αυτή του αλκοολισμού, ίσως γιατί η προκατάληψη σχετικά με τις ψυχικές νόσους και τη θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή είναι πολύ μεγαλύτερη. Τώρα βλέπει τη ζωή της με άλλα μάτια.
Σήμερα η κρίση μάς δοκιμάζει όλους, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Ένα από τα καλύτερα αντίδοτα για όλες τις δοκιμασίες που περνάμε και θα περάσουμε είναι να δούμε τα καλά που έχουμε ως άτομα και ως χώρα και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον.
Παιδιά, ας μην το βάλουμε κάτω. Μιλάω από προσωπική πείρα.
Fourteen years ago today I took my last drink. I’m not sure exactly
what it was because much of that night remains a blur – in and out of a
blackout. I remember going to a party where there were massive martini
glasses on each table filled with goldfish. I was determined to SAVE THE
GOLDFISH! when the clean-up crew started flushing them down the toilet.
Ah, the joys of being the last one at the party.
I have a few other snippets of drunken debauchery from that night but
I clearly remember waking up and my neighbor coming over and asking if I
was okay because my front door was wide open when he went out to get
his paper that morning and some of my clothes — the kind of clothing
that neighbors usually aren’t privy to seeing — were strewn about my
front yard.
I stumbled into a 12-Step meeting later that day, sat in the back and
realized I was in the right place — even though I thought it was insane
that these people could be laughing at stories like mine from the night
before! How dare they take this so lightly! Can’t they see how much
pain I am in? What is wrong with these people?
I kept going to those meetings and I got better. My life did not get
better. I still got divorced and watched both my parents die of cancer
in the first few years of sobriety. But my ability to deal with life got
much, much better. Diagnosing myself with alcoholism wasn’t tough. I
mean, let’s face it, people who aren’t alcoholics don’t spend years
fretting about whether they really are alcoholics.
They don’t put the recycle bin out in the middle of the night so the
neighbors don’t see all the bottles. They don’t freak out when the wine
runs out at a dinner party. They don’t have friends telling them to lay
off the bottle. In fact, at the end they usually don’t have friends at
all. If they have anyone left in their lives, it’s pissed off family
members.
Diagnosing alcoholism is fairly easy. A lot of people hope for the
day when a blood test or DNA analysis confirms their alcoholism. Give me
a break. If you are in such denial that you need a blood test to
confirm what everyone is telling you — that you have a “drinking
problem” — there is a pretty good chance YOU ARE AN ALCOHOLIC. If you
still are not convinced, try some controlled drinking: Only one beer at a
barbecue or one glass of wine after work. Just one. See how long that
lasts.
Once I finally accepted my alcoholism and stopped fighting it, I was
able to control it. However, diagnosing and accepting my depression was
much, much more difficult. Seven years into my sobriety I began to feel
worn down. I was weary. I didn’t want to eat. I didn’t want to work. I
didn’t want to talk to anyone. I got to a point where I didn’t want to
live.
If you want to continue, click here:
http://blogs.psychcentral.com/depression/2012/08/how-my-alcoholism-revealed-my-depression/#more-3644
