Λέγεται ότι τα αντικαταθλιπτικά είναι από τα φάρμακα που έχουν μεγάλη ζήτηση στη χώρα μας. Οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί. Σίγουρα η κρίση δημιουργεί ένα περιβάλλον που ευνοεί τις ψυχικές νόσους. Από την άλλη όμως υπάρχει μεγάλη σύγχυση, προκατάληψη και ενοχή σχετικά με αυτή την ασθένεια. Το θέμα είναι ότι η κατάθλιψη είναι κάτι που αντιμετωπίζεται. Άλλοι θεραπεύονται σε μήνες και άλλοι σε χρόνια. Χρειάζεται να γίνει η σωστή διάγνωση και ο ασθενής να δεχτεί τη σωστή βοήθεια, ανάλογα με την κατάστασή του. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Άλλοι μπορεί να το ξεπεράσουν με ψυχοθεραπεία κι άλλοι μπορεί να χρειαστούν φαρμακευτική αγωγή. Υπάρχουν κι εναλλακτικές θεραπείες, όπως η ομοιοπαθητική. Στην ανάρρωση μεγάλο ρόλο παίζουν οι φίλοι και η οικογένεια. Με τη στάση τους μπορούν να συμβάλλουν στην ανάρρωση του καταθλιπτικού, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις αυτός που πάσχει δεν είναι σε θέση να φροντίσει ο ίδιος τον εαυτό του κι αισθάνεται μεγάλη ανασφάλεια. Η κατάθλιψη δεν είναι δείγμα αδυναμίας του χαρακτήρα ενός ατόμου. Κατάθλιψη μπορεί να πάθει ο οποιοσδήποτε, ακόμα όσοι θεωρούνται πετυχημένοι στη ζωή.
Στην παρακάτω ιστορία η Christine Stapleton από τις ΗΠΑ περιγράφει τη δική της εμπειρία. Επτά χρόνια αφότου έκοψε το αλκοόλ με επιτυχία, δοκιμάστηκε από την κατάθλιψη. Η φάση της κατάθλιψης ήταν πιο δύσκολη και από αυτή του αλκοολισμού, ίσως γιατί η προκατάληψη σχετικά με τις ψυχικές νόσους και τη θεραπεία με φαρμακευτική αγωγή είναι πολύ μεγαλύτερη. Τώρα βλέπει τη ζωή της με άλλα μάτια.
Σήμερα η κρίση μάς δοκιμάζει όλους, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Ένα από τα καλύτερα αντίδοτα για όλες τις δοκιμασίες που περνάμε και θα περάσουμε είναι να δούμε τα καλά που έχουμε ως άτομα και ως χώρα και να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον.
Παιδιά, ας μην το βάλουμε κάτω. Μιλάω από προσωπική πείρα.
Fourteen years ago today I took my last drink. I’m not sure exactly what it was because much of that night remains a blur – in and out of a blackout. I remember going to a party where there were massive martini glasses on each table filled with goldfish. I was determined to SAVE THE GOLDFISH! when the clean-up crew started flushing them down the toilet. Ah, the joys of being the last one at the party.
I have a few other snippets of drunken debauchery from that night but I clearly remember waking up and my neighbor coming over and asking if I was okay because my front door was wide open when he went out to get his paper that morning and some of my clothes — the kind of clothing that neighbors usually aren’t privy to seeing — were strewn about my front yard.
I stumbled into a 12-Step meeting later that day, sat in the back and realized I was in the right place — even though I thought it was insane that these people could be laughing at stories like mine from the night before! How dare they take this so lightly! Can’t they see how much pain I am in? What is wrong with these people?
I kept going to those meetings and I got better. My life did not get better. I still got divorced and watched both my parents die of cancer in the first few years of sobriety. But my ability to deal with life got much, much better. Diagnosing myself with alcoholism wasn’t tough. I mean, let’s face it, people who aren’t alcoholics don’t spend years fretting about whether they really are alcoholics.
They don’t put the recycle bin out in the middle of the night so the neighbors don’t see all the bottles. They don’t freak out when the wine runs out at a dinner party. They don’t have friends telling them to lay off the bottle. In fact, at the end they usually don’t have friends at all. If they have anyone left in their lives, it’s pissed off family members.
Diagnosing alcoholism is fairly easy. A lot of people hope for the day when a blood test or DNA analysis confirms their alcoholism. Give me a break. If you are in such denial that you need a blood test to confirm what everyone is telling you — that you have a “drinking problem” — there is a pretty good chance YOU ARE AN ALCOHOLIC. If you still are not convinced, try some controlled drinking: Only one beer at a barbecue or one glass of wine after work. Just one. See how long that lasts.
Once I finally accepted my alcoholism and stopped fighting it, I was able to control it. However, diagnosing and accepting my depression was much, much more difficult. Seven years into my sobriety I began to feel worn down. I was weary. I didn’t want to eat. I didn’t want to work. I didn’t want to talk to anyone. I got to a point where I didn’t want to live.
If you want to continue, click here:
http://blogs.psychcentral.com/depression/2012/08/how-my-alcoholism-revealed-my-depression/#more-3644
