Ο Τάσος Λειβαδίτης στη Δραπετσώνα;

Τελευταία, μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι με το Μπιθικώτση, η Δραπετσώνα. Το θυμάμαι από μικρή, κλασικό τραγούδι. Τώρα μόνο πρόσεξα τα λόγια. Μπήκα στο youtube. Ο χρήστης που το ανέβασε αναφέρει ότι η μουσική είναι του Μίκη Θεοδωράκη και οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη. Για δες, έκπληξη! Η μουσική έχει κάτι το βαρύ, ο αργός ρυθμός του ζεϊμπέκικου όμως σε συμπαρασύρει σε μια βακχική μέθεξη και ψυχική ανάταση και ταιριάζει απόλυτα με το νόημα των στίχων που κορυφώνονται στο τελευταίο δίστιχο: 

"Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί"

Τρομαχτικά επίκαιρο αλλά και θεραπευτικά αισιόδοξο: όταν η απελπισία πάει να βάλει πλώρη στην καρδιά, πατάω το κουμπί κι οι νότες και τα λόγια ξεχύνονται στον αέρα και ξορκίζουν τα σκοτάδια του κόσμου και της ψυχής. 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες: Πέτρος Γαϊτάνος, Γιάννης Πάριος

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός

Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί