Ο Αριστοτέλης δεν υποστηρίζει ότι η αρετή είναι αποχή από την "ηδονήν" ή απαλλαγή από την "λύπην". Οι τάσεις προς την ηδονή και τη λύπη δεν πρέπει να καταπνίγονται, αλλά αντίθετα να ρυθμίζονται έτσι ώστε να εκπληρώνουν τον κανονικό τους προορισμό. Πρέπει να μάθουμε να αισθανόμαστε ηδονή με το σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο. Ο φιλόσοφος ούτε εκθειάζει ούτε καταδικάζει τις τάσεις που είναι εγγενείς στον άνθρωπο. Αυτές είναι οι τάσεις είναι αδιάφορες καθαυτές. Γίνονται αγαθές ή κακές όταν, αντίστοιχα, υποτάσσονται ή αφήνονται να κυριαρχήσουν πάνω στο "δίκαιο κανόνα", τον οποίο η έλλογη φύση μας βρίσκει άξιο για τον εαυτό της και προσπαθεί να επιβάλει σε αυτές.
