Ορισμένα επίσημα χριστιανικά κείμενα
Η γλώσσα είναι ζωντανή κι εξελίσσεται. Λέξεις ξεχνιούνται και χάνονται, νέες λέξεις εντάσσονται στο λεξιλόγιο, αλλά και πολλών άλλων, με την πάροδο του χρόνου, αλλάζει η σημασία.
Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε η έννοια του έθνους και μάλιστα του ελληνικού, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς σήμερα. Η λέξη έθνος είχε τότε άλλη σημασία (σωρός, μπουλούκι κ.λπ.). Η σημερινή έννοια του έθνους, η οποία μάλιστα έχει ταυτιστεί με την έννοια του κράτους (σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα), εμφανίστηκε τα τελευταία διακόσια χρόνια, μετά τη γαλλική επανάσταση.
Επίσης, καθʼ όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα, άλλη σημασία είχε και η λέξη έλληνας. Δεν αφορούσε στον υπήκοο του ελληνικού έθνους-κράτους, αφού κάτι τέτοιο εξ άλλου εκείνη την εποχή ούτε καν υφίστατο. Η λέξη δεν είχε επ΄ουδενί εθνική σημασία. Ούτε εννοούσε κάποιον φυλετικά έλληνα. Η λέξη έλληνας για πολλούς αιώνες είχε την έννοια του ειδωλολάτρη.
Σε πάμπολλα επίσημα χριστιανικά κείμενα εξαπολύονται ύβρεις εναντίον των «ελλήνων», όπως για παράδειγμα:
«Θεολόγω σου στόματι, θεολόγε Γρηγόριε,… εξήρανας την μωρίαν ελλήνων και το ψεύδος…». (Μηναίον, Μικρός Εσπερινός, σελ. 203.)
«Ψευδείς μεν εξέκλιναν ελλήνων ύθλους (=φληναφήματα), πειθώ δε την τύραννον ανθρώποις μόνην είλκοντο…». (30 Ιανουαρίου, των Τριών Ιεραρχών, Κανών του Όρθρου, ωδή ζ , σελ. 252).
«Τοις την μωράν των έξωθεν (ελλήνων) φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι... ανάθεμα τρις». (Αναθεματισμός, που ψάλλεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Ο Άγιος Αθανάσιος έχει γράψει ολόκληρο έργο με τίτλο: «Λόγος κατά ελλήνων».
Δεν καταφέρεται ούτε ο Άγιος Αθανάσιος ούτε οι διάφοροι άλλοι χριστιανοί συγγραφείς ενάντια στους εθνικά έλληνες, αλλά στους ειδωλολάτρες. Σε όλα αυτά τα κείμενα η λέξη έλληνας είχε την έννοια του ειδωλολάτρη κι όχι του εθνικά έλληνα. Τους ειδωλαλάτρες βρίζουν οι χριστιανικοί ταγοί κι όχι το έθνος των ελλήνων (με τη σημερινή του έννοια), όπως πολλοί κάνουν το λάθος να νομίζουν διαβάζοντας τα κείμενα σήμερα κι έχοντας στο νου τους τη σημερινή έννοια του όρου.
Στα κείμενα αυτά επιπλέον, πολλές φορές ανάμεσα στις ύβρεις κατονομάζονται διάφοροι αρχαίοι έλληνες ποιητές, φιλόσοφοι κ.λπ., όπως για παράδειγμα:
«(Ο Πλάτων ήταν) κοιλιόδουλος».
«(Ο Αριστοτέλης ήταν) κόλαξ» του Μ. Αλεξάνδρου.
«(Ο Μ. Αλέξανδρος ήταν) μειράκιον μανιακόν».
«(Ο Ηράκλειτος ήταν) αμαθής». (Τατιανός, β΄ αι. μ.Χ., από τους κορυφαίους απολογητές του χριστιανισμού, στο έργο του με τίτλο «Προς Έλληνας».
Όλοι αυτοί επίσης, ως ειδωλολάτρες βρίζονται κι όχι ως εθνικά έλληνες.
Πολλά από τα παλιότερα κυρίως χριστιανικά κείμενα ήταν αρχικά γραμμένα στα λατινικά. Κι εδώ γίνεται σαφέστερη η παρανόηση, αλλά κι ένα ακόμα μεγαλύτερο λάθος. Εκεί λοιπόν, χρησιμοποιούσαν τις λέξεις paganis, paganae, paganum, paganorun κ.λπ. παράγωγα των λέξεων ειδωλολάτρης και ειδωλολατρία. Στις μεταφράσεις των κειμένων, οι λέξεις αυτές έχουν μεταφραστεί ως έλληνες, ελληνικός κ.λπ., γιατί αυτή την έννοια είχαν τότε αυτές οι λέξεις.
Διαβάζοντας αυτά τα κείμενα σήμερα στη γλώσσα μας κι όχι στα λατινικά, μας δημιουργείται η λανθασμένη εντύπωση, ότι αναφέρονταν εναντίον των εθνικά ελλήνων.
Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο «Ιουστινιάνειος Κώδικας» (Codex Iustinianus), μια σύνθεση αυτοκρατορικών νόμων από την εποχή του Αδριανού έως και του Ιουστινιανού, καθώς επίσης και αναθεώρηση παλιότερων νομικών συγγραμμάτων, που είχαν εκδοθεί από ρωμαίους αυτοκράτορες.
Στόχος ήταν η θέσπιση ενός ενιαίου κώδικα, αφού μέχρι εκείνη την εποχή, η οργάνωση του Ρωμαϊκού Δικαίου βρισκόταν σε χαώδη κατάσταση.
Ο «Ιουστινιάνειος Κώδικας» ήταν το πρώτο μέρος του συνολικού κώδικα, ο οποίος ονομάστηκε κατά τον 16ο αιώνα «Corpus Juris Civilis». Εμπνευστής του έργου ήταν ο στενός συνεργάτης του Ιουστινιανού, Τριβωνιανός, ο οποίος και ανέλαβε τη σύνθεση αυτού του τολμηρού εγχειρήματος.
Η προσπάθεια ολοκληρώθηκε το 529, ενώ το 534 έγινε νέα έκδοση, που της αποδόθηκε η ονομασία «Νεαραί» (Novellae) και αποτέλεσε συμπλήρωμα της αρχικής. Αυτό συνέβη λόγω των νομικών μεταρρυθμίσεων του Ιουστινιανού.
Στο έργο αυτό λοιπόν, υπάρχουν κεφάλαια που επιχειρούν να ρυθμίσουν τα θέματα της παλιάς θρησκείας. Χαρακτηριστικότερο είναι το κεφάλαιο 11 του Α΄ τόμου, το οποίο τιτλοφορείται:
«De paganis sacrificiis et templis» κι ασχολείται με τη νομοθέτηση απαγορευτικών διατάξεων και θέσπισης ποινών για όσους κάνουν ειδωλολατρικές τελετές, θυσίες κ.λπ..
Έχει γεμίσει το διαδίκτυο, αλλά και σχετικά βιβλία με εντυπωσιακές εκφράσεις από τον Κώδικα αυτόν εναντίον των δήθεν εθνικά ελλήνων, όπως:
Τα της ελληνικής θρησκείας ασεβήματα.
Της ελληνικής πλάνης.
Των ανοσίων ελλήνων μανίαν διδάσκεσθαι.
Οι των ανοσίων και μυσαρών ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη.
Η σταχυολόγηση όλων αυτών των κειμένων συμπληρώνεται κι από αντίστοιχα σχόλια, με τα οποία επιχειρείται να τεκμηριωθεί η ανθελληνικότητά τους.
Όλοι όμως κάνουν λάθος. Τα κείμενα αυτά βάλλουν κατά της ειδωλολατρίας κι όχι κατά του ελληνικού έθνους με τη σημερινή αντίληψη.
Αν έκαναν τον κόπο να ρίξουν μια ματιά στο αυθεντικό λατινικό κείμενο κι όχι να παραθέτουν τα αποσπάσματα κάνοντας άκριτα copy/paste ο ένας απ' τον άλλον, θα διαπίστωναν ότι στο αρχικό κείμενο δεν υπάρχουν ούτε οι λέξεις, αλλά ούτε καν οι έννοιες ελληνικό έθνος κ.λπ..
Για του λόγου το αληθές, δείτε τα κείμενα που παραθέτουμε δειγματοληπτικά στην πάνω εικόνα. Tα λατινικά κείμενα (με τις λέξεις paganae κ.λπ.) παρατίθενται στα αριστερά και η μετάφρασή τους (με τις λέξεις έλληνας κ.λπ.) δεξιά, σε ακριβή αποτύπωση, όπως είναι γραμμένα στο βιβλίο.
Είναι σαφές ότι αναφέρονται στην πάταξη της ειδωλολατρίας κι όχι των εθνικά ελλήνων.
Από Freeinquiry
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0269onAUJ2CTdkvW3MKX2LPnWPSWXHRdve9kx4rNsr4cGFjSMuqkZncyqhJY4bJYVdl&id=100064783926160
